Weinig sportief NK sleep

Jammer. Het was van dat net wel net niet weer, bijna volledig bewolkt en flink heiig. Toen ik achter Rinus hing aarzelde ik of dit nog wel normaal was, het zicht was bijzonder slecht door de mist. Nadat hij me op vijfhonderd meter afzwaaide hoefde ik nauwelijks te draaien, alles ging omhoog, maar met iedere meter hoogte kwam je verder de wolken in en op 650 meter kon je nauwelijks nog legaal zien. Om van Deelen weg te vliegen moet je vrijwel naar iedere richting over bos en hei, je kan niet overal landen en mijn conclusie was dat het onbegonnen werk was om aan de taak te beginnen, als je tenminste geen onverantwoorde risico’s wilde nemen. Ofwel hoogte winnen en dik de wolken indraaien, ofwel lager dan 700 meter op glij gaan en dan maar hopen dat je niet in onlandbaar gebied uit zou zakken. Typisch een situatie waarin de veiligheidscommissie zou moeten cancellen. Voor iedere individuele piloot was domweg vliegen niet perse gevaarlijk, als je bij het vliegveld en laag bleef, maar lang niet alle deelnemers konden op een veilige manier proberen weg te vliegen.

Terwijl ik normaal meestal zo ongeveer de laatste ben die vindt dat een ander de veiligheidsbeslissingen voor de piloten moet nemen, was ik nu behoorlijk verontwaardigd dat de taak niet gecancelled werd. Oneerlijk en onnodig risicovol. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd, maar ik was te teleurgesteld om te gaan applaudisseren voor een ‘winnaar’.

Zo vertrok ik dus heel onsportief, omdat ik de gang van zaken onsportief vond, van één van mijn favoriete vliegevenementen met een hoop van m’n favoriete vliegmaatjes. Snif.

Bruinehaar

En alweer met volle teugen genieten, jee wat heb ik het toch goed! Onlogischerwijs koos ik voor Bruinehaar vandaag, ook al was het weer overal hetzelfde en hadden zich leuke mensen in Moergestel aangemeld. Maar kort na Australië vind ik het altijd iets minder erg om de tweehonderd kilometer naar Bruinehaar te rijden, en zeker nu in het voorjaar is het fantastisch mooi langs de A1. Alles even frisgroen en vol, bloesem, koolzaad, brem en paardebloemen, schitterend. De sfeer in Bruinehaar is ook altijd even relaxed, fijn om iedereen weer te zien. Lieren bevalt me toch net iets beter dan cartowen. Helaas lekte m’n waterzak en ik kreeg m’n rits niet dicht (iedere keer bedenk ik dat ik even dat touwtje moet vervangen, maar als ik éénmaal thuis ben vergeet ik dat dan weer), en ik moest weer wennen aan de Sting, dus de eerste start stond ik binnen twaalf minuten weer aan de grond. De tweede start dan maar in korte broek, want al m’n kleren waren zeiknat van die lekkende waterzak. Het vliegen was perfect maar op wolkenbasis, op 1150 meter, hing ik te bibberen van de kou. Na een uurtje vond ik het welletjes en zakte ik er met een mooie spotlanding weer uit. Het was eigenlijk veel te vroeg om al in te pakken, maar ik was zeer voldaan dus waarom niet. Kletsen en teuten kostten zoveel tijd dat ik uiteindelijk toch pas om zeven uur thuis was, daar nog even gezellig bij de buren langs, en nou is het acht uur en zit ik te beven van de honger.

Maasvlakte

Djenghiz meldde op de chat dat hij vandaag naar de Maasvlakte zou gaan, dus ik bond m’n ladder weer op m’n dak, haalde m’n tenax uit de mottenballen en gooide de Uno erop. De laatste keer dat ik daarmee vloog moet zo’n twee of drie jaar geleden zijn geweest, maar van buiten zag het apparaat er nog redelijk onbeschimmeld uit. Op de Maasvlakte heb ik leren vliegen, maar sindsdien ben ik er zeker tien jaar niet meer geweest. Nostalgie! Iedereen was zo behulpzaam dat ik bijna zou vergeten dat ik weer terug in Nederland ben, en in no time hielpen Jaap en Sander me het duin af. Er stond echter 40 km/u wind, een beetje cross ook nog, toenemend naar 47 km/u dus ik had nauwelijks controle. Vier startjes en onmiddellijke landingen later besloot ik weer in te pakken, maar het was een fantastische manier om thuis te komen!