Weinig sportief NK sleep

Jammer. Het was van dat net wel net niet weer, bijna volledig bewolkt en flink heiig. Toen ik achter Rinus hing aarzelde ik of dit nog wel normaal was, het zicht was bijzonder slecht door de mist. Nadat hij me op vijfhonderd meter afzwaaide hoefde ik nauwelijks te draaien, alles ging omhoog, maar met iedere meter hoogte kwam je verder de wolken in en op 650 meter kon je nauwelijks nog legaal zien. Om van Deelen weg te vliegen moet je vrijwel naar iedere richting over bos en hei, je kan niet overal landen en mijn conclusie was dat het onbegonnen werk was om aan de taak te beginnen, als je tenminste geen onverantwoorde risico’s wilde nemen. Ofwel hoogte winnen en dik de wolken indraaien, ofwel lager dan 700 meter op glij gaan en dan maar hopen dat je niet in onlandbaar gebied uit zou zakken. Typisch een situatie waarin de veiligheidscommissie zou moeten cancellen. Voor iedere individuele piloot was domweg vliegen niet perse gevaarlijk, als je bij het vliegveld en laag bleef, maar lang niet alle deelnemers konden op een veilige manier proberen weg te vliegen.

Terwijl ik normaal meestal zo ongeveer de laatste ben die vindt dat een ander de veiligheidsbeslissingen voor de piloten moet nemen, was ik nu behoorlijk verontwaardigd dat de taak niet gecancelled werd. Oneerlijk en onnodig risicovol. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd, maar ik was te teleurgesteld om te gaan applaudisseren voor een ‘winnaar’.

Zo vertrok ik dus heel onsportief, omdat ik de gang van zaken onsportief vond, van één van mijn favoriete vliegevenementen met een hoop van m’n favoriete vliegmaatjes. Snif.