Als een stel koeien die te lang op stal hebben gestaan
werden we weer uit gelaten. De wind was net te cross en te hard maar het was
gezellig, de zon scheen, en uiteindelijk viel het starten toch best mee. Ik
startte als eerste, maar een gebrek aan concentratie en toch lastige kleine
verwaaide belletjes maakten al snel een eind aan m’n vluchtje. Pas rond drie
uur vond ik de condities goed genoeg om het nog een keer te proberen. We vlogen
op 250 meter een bel door, Rinus stortte naar beneden en zwaaide me nogal
dringend af, dus ik dacht dat het naar zijn mening een superbel was. Achteraf
bleek gewoon zijn motor ermee opgehouden en inderdaad lukte het me niet om de
bel terug te vinden. Op honderd meter boven het veld pakte ik wel iets moois,
en ik draaide vrij moeiteloos naar tweehonderd meter terug maar ondertussen
dreef ik het circuit van de gemotoriseerde toestellen in dus ik moest eruit.
Zonde! Het kost toch allemaal heel veel meer moeite, geld en tijd dan in
Australië en het levert ook nog eens veel minder makkelijk een mooie vlucht op.
Maar het is goed om met iedereen bij te praten, fijn om mensen te zien waar ik
door de jaren heen veel om ben gaan geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten