Frustrerend dagje

 

filmpje Wilco

Vanwege de weersvoorspelling aarzelde ik of ik überhaupt wel de hele handel zou op- en inladen, een uur rijden, en dan heel zeker honderden meters sjouwen voor een kort baantje en een weinig enthousiaste lucht. En inderdaad, toen ik als eerste op het veld aankwam beweerde m’n vaantje dat het precies dwars op het smalste stuk van het veld stond, dus ik bouwde maar zo’n beetje in het midden op. Fout, uiteraard, de jongens stonden langs de Molenakkerstraat. Gelukkig hielp Niko me met de veldlakei achter de quad om zonder al te veel inspanning te verkassen. Precies op tijd kwamen Femke en Wilco met kinderen langs, konden ze me eindelijk eens zien vliegen. Toch niet; na het overschakelen releaste ik boven- en onder tegelijk. Ik landde gelukkig op m’n benen, en net dichtbij genoeg om m’n harnas helm handschoenen enz. gewoon aan te houden tijdens het terugsjouwen. Wel drijfnat van het zweet kon ik direct achter Sitting Bob aansluiten, wat vooral lang wachten betekende omdat de wind verschrikkelijk variabel was. Toen ik eindelijk kon inhaken ontstond er discussie over het schuiflijntje. Ik vond het een onnodig risico om een lijntje met borgtouwtje te gebruiken, ik was juist zo blij dat er drie nieuwe schuiflijntjes met helwitte vlaggetjes waren in plaats van de vermaledijde touwtjes. Een paar jaar geleden heb ik één van m’n angstigste avonturen gehad toen dat touwtje om m’n ritstouw sloeg en ik moest landen met zevenhonderd meter kabel aan m’n harnas. De reden om het ding te installeren is een poging te voorkomen dat schuiflijntjes her en der in het veld belanden en de maaimachine van de boer beschadigen, maar het voegt wel risico toe. Vandaag, met de minimale omstandigheden, vond ik het het niet waard om enig onnodig extra risico te nemen, dus ik pakte in. Een mooie gelegenheid om nog een tiental stukken tape op m’n bovendoek te plakken, in een bij voorbaat verloren strijd tegen de desintegratie van m’n smoke zero doek.

Toen ik langs de Ikea reed en de honderden auto’s zag schoot eerst door me heen dat die mensen toch op een treurige manier hun zonnige zondag doorkomen. Meteen bedacht ik me, mijn dagbesteding is misschien wel veel treuriger. Thuis dook ik dan ook meteen m’n hangmat in om met de kranten van de afgelopen twee weken alsnog de schade in te halen.

Suf suffer sufst

lierveld om elf uur vanochtend

ergens tussen Almelo en Utrecht om zes uur

Gotallejezus hoe kom ik toch zo ultrasuf? De lucht zag er waanzinnig goed uit, maar Tom vond meer sink dan lift dus ik maakte niet al te veel haast. Toen ik eindelijk in de lucht zat ging het mooi omhoog, niet meer dan +1 maar langzaamaan draaide ik toch naar 1250 meter. Ondertussen bedacht ik dat m’n vleugeltje niet alleen lekker termiekt nu, maar dat ik ook aan de lier niet meer zo enorm hing te wiebelen. Dat zal toch komen doordat ie nu rechtuit vliegt, fijn! Alle reden dus om een goeie landing te maken, maar nee hoor, Mien moest weer eens zichzelf tegenspreken en de grond in denken. Ik zakte uit acht kilometer van het veldje, waardeloos, en terwijl ik op m’n beoogde landingsterrein afvloog wist ik dat ik het ging verpesten. Geen goeie mindset, maar ik kon mezelf niet negeren of tot de orde roepen. Op het laatste moment besloot ik dat het veld waar ik net overheen was gekomen er toch beter uit zag, ik maakte een ruime bocht (ontdekte later dat ik m’n vg er nog bijna volledig op had – bij nul wind) en pletterde hard tegen de linkerupright.

Ik baalde gigantisch, vandaag was echt dè dag voor een mooi driehoekje (ik ben al bijna twintig jaar lid van club Bruinehaar maar heb nog nooit een driehoek gevlogen) en ik voelde me fit en ik had de radio meteen uitgeplugd en de lucht zag er supergoed uit. In plaats van al dat moois stond ik weer na een half uurtje te zweten langs een snelweg, waar de Tukkers zich ook niet op hun hartelijkst betonen. Gelukkig stopte er toch nog een aardig stel dat me helemaal tot op het veld bracht, en nog voor vijf uur was ik weer terug bij m’n vleugel met m’n reserve uprights…. De verkeerde. Had ik de uprights van de Sting meegenomen! Het kan altijd nog blonder, blijkt maar weer.

De terugweg ging ook niet vanzelf, afslag Utrecht afgesloten en grote drukte tussen Amsterdam en Den Haag. Het leek me slim om die upright thuis maar meteen te vervangen, het is een k-klusje en van uitstel krijg ik spijt weet ik, dus eerst klussen dan pas eten. Dat werd bijna twee uur werk omdat de uprights die ik zo lief van Grant heb gekregen net niet passen. Met groene zeep en grof geweld kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar. Inmiddels is het kindertjesbedtijd. Weer een mooie dag verprutst met flink dom wezen.

Fijne vakantie

Annecy met het park op glij

Dents de Lanfon

Mario met mijn Litesport

Was het goed of niet goed? Ik heb mezelf weer eens flink teleurgesteld, en er waren treurige ongelukken, en de stress van een cat 1 comp hoeft voor mij niet meer. Maar tegelijkertijd heb ik heel bewust gekozen voor angst-vrij vliegen, het gebied is schitterend en het weer was heel redelijk zodat ik een paar fantastische momenten in de lucht heb meegemaakt, m’n vleugel is nu helemaal goed getuned en ik heb nieuwe vrienden gemaakt en oude vriendschappen aangehaald. Het was heel erg fijn om met Jamie en Kathryn een team te vormen, om naast Claudia en Pedro en Mario en de Spanjaarden en andere Frenchies te kamperen en Julia in m’n armen te slutien, Mitsuko te troosten,  om m’n Frans te oefenen en om Hélène en Serge en Dave en Thibault te leren kennen. Het was kicke om Kees en Bruce en Andy weer te zien. Het water van het meer was heerlijk, we hebben een prachtige wandeling naar de Veyrier gemaakt en een slang en een gems gezien, avonden met gitaar en ouwelulleliedjes gedaan, Ashanta en Julia hebben schitterende fotoos gemaakt en het was super spannend om te zien wie er zou winnen.

Ik begin te accepteren dat ik vlieg zoals ik vlieg. Ik breng mezelf in de verste verte niet meer in een positie dat ik verschrikkelijk bang ben, ik geef ruim baan aan agressievere piloten en ik termiek niet heel slecht. Ik kies teleurstelling over angst, en ik probeer te onthouden dat ik best aardig land tegenwoordig. Ik neem belachelijk ruime marges, overdreven, onnodig, maar daardoor heb ik ook maar weinig stress. Dus moet ik er maar genoegen mee nemen dat ik geen uren hoog boven de Dents de Lanfon heb gespeeld of de gletschers van dichtbij heb gezien.

De wedstrijd was goed georganiseerd, en ik was er harstikke blij mee dat het in Annecy werd georganiseerd omdat ik er zonder wedstrijdorganisatie niet meer kom. Teveel parapenters, die zijn levensgevaarlijk voor ons omdat ze groot, langzaam en onvoorspelbaar zijn. Er waren verschillende risicoverhogende factoren: het gebied is erg technisch vanwege het gebrek aan landingsopties en de hoge bergen en stijle dalen die mogelijk zware turbulentie veroorzaken. Deze wedstrijd in het bijzonder is een risicowedstrijd: categorie 1 levert meer stress op dan cat 2; er vliegen verschillende klassen door elkaar; en het niveau van de piloten is gemiddeld veel lager dan bij andere cat 1 wedstrijden (vooral dat van mij: ik ben als laatste geeindigd en m'n wprs womens ranking is inmiddels gezakt naar 35 of zoiets). Het toevoegen van een sportsclass, en de aanwezigheid van vrij veel parapenters, voegt daar nog weer eens een hoop extra risico en stress aan toe.

Daarmee wil ik niet beweren dat ik de organisatie verantwoordelijk hou voor de ongelukken. Ik meen dat ze het beste gedaan hebben wat ze hadden kunnen doen, en het enige veiliger alternatief was geweest om de wedstrijd niet in Annecy te organiseren. Maar dan hadden we geen womens worlds gehad waarschijnlijk.

Misschien hadden ze nog meer hun best moeten doen om parapenters te weren, maar het lijkt me een lastige opgave in het hoogseizoen en met zoveel bedrijven die commercieel afhankelijk zijn van de parapentscholen en –tandems. Misschien hadden ze nog beter aan de parapenters duidelijk moeten maken waarom het zo belangrijk is dat ze voor onze start en op onze route wegbleven, niet middenin een gaggle zeilvliegers gaan draaien en niet pal naast ons landingsterrein landen.

Toen het gevaarlijk werd vanwege de enorme stabiliteit, werd kennelijk overwogen om onze taken te cancellen. Ondertussen hingen er al uren tientallen parapenters in de lucht. Het had toch meer voor de hand gelegen om hen het vliegen te verbieden, of om de sportsclass te cancellen, dan om de complete wk te stoppen. Uiteindelijk deed het niet ter zake en startten we gewoon allemaal.

Het experiment met de sportsclass was klaarblijkelijk nodig om het evenement betaalbaar te maken. Nou eenmaal is geaccepteerd dat er een cat 1 sportsclass wedstrijd kan zijn, breekt iedereen zich het hoofd over de vraag hoe het eerlijk en veilig kan blijven. Ik ben er erg tegen dat er weer dikke wetboeken vol worden geschreven met technische specificaties van toegelaten toestellen of met kwalificatie-eisen voor de piloten. Terug naar de bron: waarom doen we dit ook weer? Sportsclass is er om onervaren piloten naar de wedstrijden te trekken, en om ze een leuke en leerzame tijd te bieden. Volgens mij moet het zo ongeveer zoals de Britten het doen: iedereen mag met de sportsclass meedoen (eventueel kunnen piloten die een hogere wprs-ranking dan 200 ofzo hebben worden uitgesloten) met elk type toestel. De taken gaan dezelfde kant op als de ‘echte’ taken, maar hebben een paar keerpunten minder en minder hele lastige onderdelen. Vergelijk het met Corryong: bijna de gehele taak is het goalveld redelijk op glij bereikbaar. Dit type wedstrijden gaan om de eer, en als een deelnemer zich er niet voor schaamt om in zo’n ‘makkelijke’ wedstrijd te winnen, is het hem van harte gegund. Aan iemand als Balasz kan worden uitgelegd dat het niet voor hem bedoeld is, en dat hij vooral gezichtsverlies lijdt als ie niet wint.

Nog een dag zon

Vriendjes weer vertrokken, ik een beetje uitgeslapen, vandaag schijnt de laatste goeie vliegdag te worden. Goal wordt het park in Annecy, ondanks de koeiestront die boze boeren er gisteren hebben gedumpt. Het zou supergaaf zijn om daar te landen. Normaal gesproken kom je er niet in de buurt vanwege luchtruim, maar vanwege de wedstrijd is er een bijzondere ontheffing. Er zijn wat vlaggenmasten en lantaarnpalen neergehaald zodat we vrij kunnen aanvliegen. Je moet je final boven het meer doen en dan tussen de toeristen en de bomen landen. Nog gaver dan de Esplanada in Brasilia, waar ik al helemaal geen schijn van kans had. Om niet dezelfde spijt als toen op te lopen zou ik eigenlijk de taak de taak moeten laten, en gewoon rechtstreeks naar goal moeten vliegen. Ik sta toch laatste, heb nog helemaal niks gepresteerd deze wedstrijd dus ik heb totaal niks te verliezen. En het zou een kicke kans zijn. Maar ik ken mezelf, ik ga het natuurlijk toch proberen en de kans dat ik goal haal is vrijwel minimaal, er zal een grote taak worden uitgezet vandaag dus ik eindig hoogstwaarschijnlijk ergens bij de Semnoz ofzo. Goed, negatief denken mag niet maar enig realisme kan toch wel.

Taak 5

O juist, aan het termieken ligt het toch niet echt. In een gaggle termieken, met een berg ernaast, dat lukt me niet. Ik startte na Julia, draaide haar er in eerste instantie uit maar zakte vervolgens fors, probeerde het bij de spur waar twintig jaar geleden de bel altijd zat, en draaide inderdaad mooi regelmatig en efficient omhoog. Gecontroleerde, gelijkmatige strakke bochten, heerlijk. Totdat Jamie en Kathryn naar me toe vlogen en op mijn hoogte instaken, binnen drie driezestig was ik al m’n concentratie kwijt. Ik verontschuldigde me over de radio en vloog weg, wat met de lichte termiek en lage wolkenbasis vrijwel zeker uitzakken betekende. En daar stond ik weer, op het bombout veld, met Michel die waarschijnlijk heel lief is maar wiens Franse dialect ik niet kan verstaan. Eenzaam, vooral als alle anderen hoog bovenover op koers gaan.

Het lastigste is dat ik teleurgesteld in mezelf ben. Twintig jaar vliegen, en ik presteer minder dan een beginnende piloot op een Orbiter. Minder dan iedereen. De slechtste piloot van de wereld, want dit zijn de wereldkampioenschappen. Al twintig jaar zoeken naar een balans tussen ambitie en motivatie om mezelf te verbeteren, en acceptatie van m’n gebrek aan vaardigheid en durf. Ondertussen geniet ik wel van het landschap en de gezelligheid, en word ik net zo moe als de piloten die drie uur per dag vliegen.

Kees en Bruce zijn er, met Andy. Heerlijk lachen tot je bijna in je broek pist, vertrouwdheid van twintig jaar lief en leed. Waarschijnlijk zijn ze vannacht verzopen in hun flipfloptentjes. Ik ben in ieder geval zwaar onuitgeslapen. Maar dat is het wel waard, eens in de paar jaar even oude banden aanhalen, effe knuffelen met degene waar het uiteindelijk altijd om gedraaid heeft. Een halve wereld tussen ons in, de beste bescherming tegen slijtage.