Fijne vakantie

Annecy met het park op glij

Dents de Lanfon

Mario met mijn Litesport

Was het goed of niet goed? Ik heb mezelf weer eens flink teleurgesteld, en er waren treurige ongelukken, en de stress van een cat 1 comp hoeft voor mij niet meer. Maar tegelijkertijd heb ik heel bewust gekozen voor angst-vrij vliegen, het gebied is schitterend en het weer was heel redelijk zodat ik een paar fantastische momenten in de lucht heb meegemaakt, m’n vleugel is nu helemaal goed getuned en ik heb nieuwe vrienden gemaakt en oude vriendschappen aangehaald. Het was heel erg fijn om met Jamie en Kathryn een team te vormen, om naast Claudia en Pedro en Mario en de Spanjaarden en andere Frenchies te kamperen en Julia in m’n armen te slutien, Mitsuko te troosten,  om m’n Frans te oefenen en om Hélène en Serge en Dave en Thibault te leren kennen. Het was kicke om Kees en Bruce en Andy weer te zien. Het water van het meer was heerlijk, we hebben een prachtige wandeling naar de Veyrier gemaakt en een slang en een gems gezien, avonden met gitaar en ouwelulleliedjes gedaan, Ashanta en Julia hebben schitterende fotoos gemaakt en het was super spannend om te zien wie er zou winnen.

Ik begin te accepteren dat ik vlieg zoals ik vlieg. Ik breng mezelf in de verste verte niet meer in een positie dat ik verschrikkelijk bang ben, ik geef ruim baan aan agressievere piloten en ik termiek niet heel slecht. Ik kies teleurstelling over angst, en ik probeer te onthouden dat ik best aardig land tegenwoordig. Ik neem belachelijk ruime marges, overdreven, onnodig, maar daardoor heb ik ook maar weinig stress. Dus moet ik er maar genoegen mee nemen dat ik geen uren hoog boven de Dents de Lanfon heb gespeeld of de gletschers van dichtbij heb gezien.

De wedstrijd was goed georganiseerd, en ik was er harstikke blij mee dat het in Annecy werd georganiseerd omdat ik er zonder wedstrijdorganisatie niet meer kom. Teveel parapenters, die zijn levensgevaarlijk voor ons omdat ze groot, langzaam en onvoorspelbaar zijn. Er waren verschillende risicoverhogende factoren: het gebied is erg technisch vanwege het gebrek aan landingsopties en de hoge bergen en stijle dalen die mogelijk zware turbulentie veroorzaken. Deze wedstrijd in het bijzonder is een risicowedstrijd: categorie 1 levert meer stress op dan cat 2; er vliegen verschillende klassen door elkaar; en het niveau van de piloten is gemiddeld veel lager dan bij andere cat 1 wedstrijden (vooral dat van mij: ik ben als laatste geeindigd en m'n wprs womens ranking is inmiddels gezakt naar 35 of zoiets). Het toevoegen van een sportsclass, en de aanwezigheid van vrij veel parapenters, voegt daar nog weer eens een hoop extra risico en stress aan toe.

Daarmee wil ik niet beweren dat ik de organisatie verantwoordelijk hou voor de ongelukken. Ik meen dat ze het beste gedaan hebben wat ze hadden kunnen doen, en het enige veiliger alternatief was geweest om de wedstrijd niet in Annecy te organiseren. Maar dan hadden we geen womens worlds gehad waarschijnlijk.

Misschien hadden ze nog meer hun best moeten doen om parapenters te weren, maar het lijkt me een lastige opgave in het hoogseizoen en met zoveel bedrijven die commercieel afhankelijk zijn van de parapentscholen en –tandems. Misschien hadden ze nog beter aan de parapenters duidelijk moeten maken waarom het zo belangrijk is dat ze voor onze start en op onze route wegbleven, niet middenin een gaggle zeilvliegers gaan draaien en niet pal naast ons landingsterrein landen.

Toen het gevaarlijk werd vanwege de enorme stabiliteit, werd kennelijk overwogen om onze taken te cancellen. Ondertussen hingen er al uren tientallen parapenters in de lucht. Het had toch meer voor de hand gelegen om hen het vliegen te verbieden, of om de sportsclass te cancellen, dan om de complete wk te stoppen. Uiteindelijk deed het niet ter zake en startten we gewoon allemaal.

Het experiment met de sportsclass was klaarblijkelijk nodig om het evenement betaalbaar te maken. Nou eenmaal is geaccepteerd dat er een cat 1 sportsclass wedstrijd kan zijn, breekt iedereen zich het hoofd over de vraag hoe het eerlijk en veilig kan blijven. Ik ben er erg tegen dat er weer dikke wetboeken vol worden geschreven met technische specificaties van toegelaten toestellen of met kwalificatie-eisen voor de piloten. Terug naar de bron: waarom doen we dit ook weer? Sportsclass is er om onervaren piloten naar de wedstrijden te trekken, en om ze een leuke en leerzame tijd te bieden. Volgens mij moet het zo ongeveer zoals de Britten het doen: iedereen mag met de sportsclass meedoen (eventueel kunnen piloten die een hogere wprs-ranking dan 200 ofzo hebben worden uitgesloten) met elk type toestel. De taken gaan dezelfde kant op als de ‘echte’ taken, maar hebben een paar keerpunten minder en minder hele lastige onderdelen. Vergelijk het met Corryong: bijna de gehele taak is het goalveld redelijk op glij bereikbaar. Dit type wedstrijden gaan om de eer, en als een deelnemer zich er niet voor schaamt om in zo’n ‘makkelijke’ wedstrijd te winnen, is het hem van harte gegund. Aan iemand als Balasz kan worden uitgelegd dat het niet voor hem bedoeld is, en dat hij vooral gezichtsverlies lijdt als ie niet wint.