Suf suffer sufst

lierveld om elf uur vanochtend

ergens tussen Almelo en Utrecht om zes uur

Gotallejezus hoe kom ik toch zo ultrasuf? De lucht zag er waanzinnig goed uit, maar Tom vond meer sink dan lift dus ik maakte niet al te veel haast. Toen ik eindelijk in de lucht zat ging het mooi omhoog, niet meer dan +1 maar langzaamaan draaide ik toch naar 1250 meter. Ondertussen bedacht ik dat m’n vleugeltje niet alleen lekker termiekt nu, maar dat ik ook aan de lier niet meer zo enorm hing te wiebelen. Dat zal toch komen doordat ie nu rechtuit vliegt, fijn! Alle reden dus om een goeie landing te maken, maar nee hoor, Mien moest weer eens zichzelf tegenspreken en de grond in denken. Ik zakte uit acht kilometer van het veldje, waardeloos, en terwijl ik op m’n beoogde landingsterrein afvloog wist ik dat ik het ging verpesten. Geen goeie mindset, maar ik kon mezelf niet negeren of tot de orde roepen. Op het laatste moment besloot ik dat het veld waar ik net overheen was gekomen er toch beter uit zag, ik maakte een ruime bocht (ontdekte later dat ik m’n vg er nog bijna volledig op had – bij nul wind) en pletterde hard tegen de linkerupright.

Ik baalde gigantisch, vandaag was echt dè dag voor een mooi driehoekje (ik ben al bijna twintig jaar lid van club Bruinehaar maar heb nog nooit een driehoek gevlogen) en ik voelde me fit en ik had de radio meteen uitgeplugd en de lucht zag er supergoed uit. In plaats van al dat moois stond ik weer na een half uurtje te zweten langs een snelweg, waar de Tukkers zich ook niet op hun hartelijkst betonen. Gelukkig stopte er toch nog een aardig stel dat me helemaal tot op het veld bracht, en nog voor vijf uur was ik weer terug bij m’n vleugel met m’n reserve uprights…. De verkeerde. Had ik de uprights van de Sting meegenomen! Het kan altijd nog blonder, blijkt maar weer.

De terugweg ging ook niet vanzelf, afslag Utrecht afgesloten en grote drukte tussen Amsterdam en Den Haag. Het leek me slim om die upright thuis maar meteen te vervangen, het is een k-klusje en van uitstel krijg ik spijt weet ik, dus eerst klussen dan pas eten. Dat werd bijna twee uur werk omdat de uprights die ik zo lief van Grant heb gekregen net niet passen. Met groene zeep en grof geweld kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar. Inmiddels is het kindertjesbedtijd. Weer een mooie dag verprutst met flink dom wezen.