Herkansing

foto M. Breejen

Zo is het beter, heerlijk. Ook al schat ik dat ik ongeveer een half uurtje gevlogen heb, dit was helemaal goed. Lekker weer, uitdagend genoeg en dan weer niet tè. De wind was vrij licht dus het was een beetje werken om te blijven vliegen, en met een paar mislukte pogingen om te toplanden in de hoek van het lagere duin zakte ik steeds bijna uit, zodat ik echt even moeite moest doen om weer naar boven te krabben. En uiteindelijk lukte het met een soort sliding ook nog. Ik mis Cameron of Conrad, om me te laten zien hoe het moet.

Dankzij die twee kon ik wel mooi Gergana helpen, die me wel heel erg aan mezelf van een paar jaar geleden doet denken. Alsof ik in een soort lachspiegel kijk. Alleen had ik niet zo’n geduldig vriendje – toen ik éénmaal Cameron kende kwam ik ook snel over de stress heen. Net als Ronald bleef hij maar helpen, sjouwen, stimuleren.

Opnieuw zie ik hoe wij vrouwen het onszelf belachelijk moeilijk kunnen maken. Stress en onzekerheid, deels door perfectionisme, deels door rottige ervaringen en angst, maar vooral door het machteloze gevoel geen controle over de vleugel te hebben. En doordat we zo ontzettend graag willen, onszelf als doorzetters kennen, vechten we verbeten door. En vergeten nog gewoon plezier te hebben en te genieten.

De condities waren absoluut perfect voor zo’n klein vrouwtje van vijftig kilo, en in de vier of vijf starts die we haar hielpen doen zag je enorme vooruitgang. Dat alleen al maakte de dag helemaal de moeite waard.