Ik probeer m’n aandacht vooral op de positieve zaken te
richten: dat de therapie fietsen is, dat ik drie maanden mag proberen om
stabiliteit in m’n knie te krijgen met training, dat de NK precies over zes
weken is dus nadat ik terug moet naar de dokter, dat ik bij m’n favoriete
fysiotherapeut onder behandeling kan. Dat leidt allemaal fijn de aandacht af
van de dreiging: als het trainen onvoldoende helpt moet ik alsnog worden
geopereerd en dan moet ik rekenen op negen maanden revalidatie! Dan ben ik dus
minstens een jaar verder vanaf nu. Dat het vast niet wijs is om eind juli te
gaan vliegen maar ik kan het ook niet laten, en de MteCucco is wel de meest
ideale stek om supersimpel te starten en ik kan altijd op m’n buik landen – ik
zal de zoveelste rits voor m’n harnas maar vast bestellen.
Het lastigst is om afleiding te vinden van de schitterende
luchten die er sinds m’n knieverzwikking echt letterlijk iedere dag boven m’n
kop hangen. De Britten breken bijna dagelijks records, Rinus had z’n
dragonflyfeestje, Thibault en Pierro vlogen in Annecy een waanzinnig mooie
vlucht… Ik maak mezelf niet wijs dat ik net zulke fraaie afstanden zou hebben
gevlogen, maar fraaie vluchten zouden het zeker wel zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten