Er was me een
triootje beloofd vanmorgen, een sportarts, een orthopeed en een fysiotherapeut
die zich gezamenlijk over mijn knie zouden buigen. Maar ik kreeg er maar liefst
vijf, vier jonkies en eentje die me deed denken aan de KLM-gezagvoerder van
Tenerife. Het ijverige meeknikken van de overige vier beschouwde ik dan ook met
argwaan. Om de beurt wilden ze aan m’n knieën rammelen om elke keer opnieuw
vast te stellen op welk punt ik au begon te roepen. Ja verrek, alwéér bij
precies die buiging! Na de derde stelde ik voor om de kunst maar gewoon bij de
collega’s af te kijken. Hoe dan ook, het waren allemaal lieve jongens en ik
vind het natuurlijk heerlijk om het middelpunt van zoveel belangstelling te
zijn. Eentje was er zeker van dat ik ‘deze zomer’ wel weer zou kunnen vliegen.
Hij bleek ‘over tien tot twaalf weken’ te bedoelen, eens even rekenen dan
zitten we diep in september, termisch gezien niet echt hoogzomer meer.
Ze vonden met z’n allen dat de nadelen (onoverzienbare
revalidatie! naalden in m’n lijf!) en risico’s van een operatie niet voldoende
meerwaarde zouden hebben tegenover zware squats, lunges en legpresses waarmee
ik de komende maanden twee tot drie uur per dag zoet ben. Als beloning voor al
dat getrain mag ik precies doen wat ik durf, zodra ik het durf. Dat lijkt me
een uitstekende deal dus ik ben de MteCuccovakantie nu aan het plannen.
Toen het spreekuur was afgelopen moest ik drie keer vragen
wat nou ook weer de afspraken waren, en toen ik aan de balie stond bleek ik het
alweer vergeten. Een ernstig blond moment of ik was gewoon overdonderd door die
vijf witte jassen. In elk geval zal het hele gezelschap zich kort na de NK weer
over mijn benen buigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten