Blessurelitanie

Het begon tien jaar geleden, toen mijn man plotseling van me af wilde en hij mij uit alle macht de vliegwereld uit probeerde te werken zodat zijn nieuwe vrouw letterlijk mijn plaats in kon nemen. Eerst was ik alleen mentaal van de kaart, maar die zomer had ik zo'n vreselijke rugpijn dat ik me tachtig voelde (ik was nog geen veertig). Dankzij Cameron en Australië kwam ik er bovenop, maar ik bleef slechte landingen maken en met rug- en nekpijn tobben. In Spanje land ik in een reteturbulent graanveld zodat de scherpe Moyes basebar m'n dijspier deels doorsneed. In 2011 verstap ik me bij een landing in Neumagen, waarschijnlijk iets te moe na vijf vluchtjes om m'n landingen te oefenen, en er scheurt iets in m'n knie. In augustus dat jaar crash ik m'n vleugel bijna totalloss terwijl ik een perfecte landing probeer te maken na maanden oefenen. Ik besluit om m'n Litespeed te verkopen en me volledig op landingstechniek te focussen met een Sting.

Dat mag zo zijn, maar een zonnige vrijdagmiddag let ik niet op als ik de brug afrace en ik eindig op de Eerste Hulp, met een gebroken teen, gekneusde schouder en ontveld been. Gelukkig kost me dat niet al te veel vlieguren, mede dankzij de fysiotherapeuten die me al krakend en oefenend in beweging houden. Een half jaar vliegen in Australië verloopt bijna blessurevrij, op een pijnlijke schouder na, waarmee ik bij een slechte landing op Glennies Creek een upright krom buig. In 2013 doet m'n schouder zo'n pijn dat we 'm met dryneedling en sporttape te lijf gaan, en natuurlijk weer een langdurig trainingsverbod.

Ondertussen probeer ik zo vaak mogelijk landingen te oefenen, en het gaat zowaar de goeie kant op. Alleen moet Jamie mijn vleugel naar de kant dragen als ik na de laatste vlucht in de zomer van 2014 niet meer kan lopen van de pijn in m'n knie. Een paar weken later kan ik me alleen nog maar op krukken voortbewegen door enorme pijn in m'n voeten – alleen nog beheersbaar met ouwevrouwezolen en streng stevig schoeisel. Als ik in het voorjaar van 2015 eindelijk een beetje zelfvertrouwen begin te krijgen, verpruts ik een simpele landing op Doussart en de rest van mijn kruisband scheurt helemaal door. Het herstel duurt de hele zomer en pas eind augustus kan ik weer een dagje lieren. Dat komt me op een frozen shoulder te staan – twee jaar enorme pijn, bewegingsbeperking, talloze prachtige dagen niet vliegen en altijd na een half uurtje opgeven. In Forbes vliegen ze een recordtaak van bijna 370 kilometer en ik kan alleen maar toekijken.

Afgelopen december, als alles weer heel redelijk lijkt te gaan en nadat ik een paar lastige landingen in Laragne eigenlijk best goed heb gedaan, stapel ik fout op fout op fout en ik ontwricht m'n elleboog. Het herstel gaat gelukkig erg voorspoedig zodat ik in februari alweer een paar sleepjes kan doen. Maar vrijwel onmiddellijk ontstaat een tweede frozen shoulder, terwijl de andere, links, nog niet eens echt helemaal over is. Vliegen gaat best, maar de auto opladen, m'n rits dichttrekken, de vleugel inpakken, autorijden, slapen, aan- en uitkleden is allemaal ontzettend pijnlijk en moeilijk.

Ik geef het op. Tien jaar getob met steeds de hoop dat ik mezelf weer sterk en fit kan trainen en dat ik m'n landingstechniek op een acceptabel niveau krijg zodat ik eindelijk weer eens serieus overland kan vliegen, eindelijk weer eens voor het echie met wedstrijden mee kan doen. Ik geloof er niet meer in. Gisteren lukte het me nauwelijks om m'n vleugel terug in de gang te hangen en de pijn is inmiddels zodanig dat het onmogelijk binnen een paar weken voorbij kan zijn.

De gedachte dat ik ooit nog serieus aan een wedstrijd mee zal doen laat ik varen. Niet zonder groot verdriet, maar ik ben moegestreden. Wedstrijden zijn voortaan alleen nog maar gezellige evenementen waar het makkelijker is om retrieve te organiseren. Naar een vliegstek rijden doe ik alleen nog maar om te starten en te landen, zonder hoop op een mooie vlucht. Ik ga m'n oudere vrienden achterna, die langzamerhand meer mooie dagen niet vliegen dan wel. En misschien stort ik me op enig moment wel weer op het bestuurswerk – m'n ex en z'n heks zal ik niet meer tegenkomen want die hebben het al lang laten afweten.