Soms zijn streken saai aan de grond maar spectaculair vanuit
de lucht (Greifenburg), soms is het andersom. Heel erg andersom. Zeker nu het
al herfstig begint te worden, de hei bloeit, het is ’s ochtends nevelig en er
vliegen zwermen vogeltjes laag over, koeien staan extreem fraai te poseren in
het nog sappige groen. Zonnestralen door de takken van dichtbegroeide bossen.
Vanmorgen kreeg ik gewoon een brok in mijn keel zo fraai was het weer om
voorbij strand Nulde de polders te zien, al dat groen, de vlakte.
Harm & Annet hadden het voor elkaar gekregen dat we op
zweefvliegclub Salland mochten slepen, wat een bijzondere buitenkans! En het
was nog supergoed weer ook, zonnig en warm met een lucht die overal termiek
beloofde. Dat viel dan weer een klein tikje tegen of eigenlijk viel ik vooral
mezelf tegen, ik beet me vast in een bel en schroefde van 250 terug naar 700
meter maar in een paar seconden was ik het alweer helemaal kwijt en moest ik
landen. Dan toch nog maar een keertje, ook al weet ik best dat het niet
verstandig is maar deze übermooie lucht kon ik toch niet zonder serieuze poging
voorbij laten gaan. Precies boven de zweversstart bleef ik bijna een kwartier
ronddraaien, maar ik kon de lift naar boven niet echt vinden en een laatste
wanhoopspoging (‘op hoop van zegen’, ook al is die zegen al twintig jaar nooit
gekomen…) leverde niks op.
Eén van de redenen waarom het zo leuk was om weer veel ouwe
bekenden te zien: terwijl ik m’n rits nog moest dichtdoen stonden er drie
lieverds klaar om m’n vleugel op m’n auto te leggen. Wat zijn er toch veel hele
aardige mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten