Indoor skydive

Het heeft even geduurd maar dit wiekend kon ik dan toch eindelijk het verjaardagskadootje van m'n moeder doen: drie beurten in een verticale windtunnel. Met een paar pijnstillers achter de kiezen ging het helemaal goed, een beetje een fijne kermiservaring. Als ik me had gevoeld zoals ik me tot twee jaar geleden voelde zou ik zeker naar méér smachten, kunstjes willen leren zoals de instructeur deed. Niks zo leuk als koppeltjerollen in de lucht denk ik. Maar nu met m'n stijve lijf heb ik toch niet langer de zin om het te leren. Kirsty wel maar zij is ook een stuk jonger. Het was grappig om de verschillende mensen te zien die in ons groepje zaten. Een grote zenuwachtige man die zich absoluut niet over kon geven en voortdurend vragende blikken naar de instructeur wierp. Een mollig vrouwtje wie het niet lukte om in de juiste houding te liggen. Een jonge meid die duidelijk probeerde te presteren.
Het deed ons denken aan tandempassagiers. Als je op het bankje zat te wachten op je beurt, leuk een minuut onwaarschijnlijk kort. Maar zodra je zelf in de wind hing was tijd geen issue (al had ik de laatste ronde nog geen zin om naar buiten te gaan). Leuke ervaring!

Blote benen in oktober

Kwa spieren ben ik helemaal terug bij af, of nog erger. Pudding in m’n armen, onmogelijk om de vleugel op z’n A-frame te draaien en ik ben onmiddellijk uitgeput zodra ik loskoppel. Eerst drie jaar een frozen shoulder waardoor ik niks kon doen, vervolgens artrose waardoor ik niks meer mag doen. Jarenlang intermediate vliegen om m’n landingen te verbeteren, nu in de overgang… ik lag gisteren al op apegapen nog voordat ik m’n harnas aantrok om op de dolly te gaan liggen. Was ik ook nog vergeten m’n vario aan te zetten en de lucht was strakblauw, dus van de beloofde termiek merkte ik helemaal niks. Het was wel genieten van het schitterende uitzicht over de nevelige herfst-Ardennen en m’n landing was niet al te genant. Anderhalf uur later nog een startje met een minutenlang uitgestelde landing, en opnieuw het dilemma: ik voel me nog best goed en het weer en de sleeppiloot zijn top dus waarom zou ik niet nog een startje doen? Versus: als ik teveel doe ontsteekt m’n schouder en dan loop ik weer weken met pijn, kan ik helemáál niks meer trainen.

Rustig ingepakt dan maar, en me lekker door Fons naar huis laten rijden.

Zomerse herfstdag

7Meuses

Ik voelde me redelijk fit en het weer was extreem goed, 27 graden en zo'n 5 m/s zuid-zuid-oost, een leuk clubje ouwe maatjes en geen parapenters, idealer voor 7Meuses wordt het niet. Bobo had zelfs een nieuwe piloot bij zich, Fred, die mij zodra ik uitstapte aanbood m'n vleugel naar de start te helpen dragen. Eric was er, Michel en Chantal, Jan en Marc. Genoeg mensen voor gezelligheid en hulp, niet teveel om in de lucht voortdurend uit te moeten wijken. Ik startte als derde en schoof makkelijk tot halverwege de antenne, maar veel hoger ging het niet. Het zweet liep in straaltjes onder m'n helm en elke bocht kostte absurd veel kracht, ik ben echt elke training of fitheid helemaal kwijt. Daardoor durf ik niet méér te doen dan een beetje voor de helling op en neer en dat gaat al gauw vervelen, hoe schitterend het uitzicht ook is. Na vijf minuten sprak ik mezelf streng toe en besloot dat ik minstens een half uur in de lucht moest blijven, gewoon om ook weer een beetje terug te leren om vol te houden. Maar na twintig minuten telde ik echt de minuten af en zodra de klok op dertig sprong draaide ik naar het landingsterrein. De landing was waardeloos, gelukkig niet in een koeieflater maar wel erg teleurstellend. De laatste tijd was ik nou juist weer goed bezig, maar 7Meuses is nogal turbulent en ik was behoorlijk moe, dat is dan maar m'n excuus.
Ik genoot van de zon bij het inpakken, wandelde via het pad dat Bobo me had gewezen terug naar de auto en kwam boven een mevrouw tegen die me vertelde dat er niet gewandeld mag worden wegens de varkenspest. Te laat.
Ik was mooi op tijd voor het eten bij m'n tante en nog net voor middernacht thuis. Het wordt in oktober echt niet beter dan dit!