Het heeft even geduurd maar dit wiekend kon ik dan toch eindelijk het verjaardagskadootje van m'n moeder doen: drie beurten in een verticale windtunnel. Met een paar pijnstillers achter de kiezen ging het helemaal goed, een beetje een fijne kermiservaring. Als ik me had gevoeld zoals ik me tot twee jaar geleden voelde zou ik zeker naar méér smachten, kunstjes willen leren zoals de instructeur deed. Niks zo leuk als koppeltjerollen in de lucht denk ik. Maar nu met m'n stijve lijf heb ik toch niet langer de zin om het te leren. Kirsty wel maar zij is ook een stuk jonger. Het was grappig om de verschillende mensen te zien die in ons groepje zaten. Een grote zenuwachtige man die zich absoluut niet over kon geven en voortdurend vragende blikken naar de instructeur wierp. Een mollig vrouwtje wie het niet lukte om in de juiste houding te liggen. Een jonge meid die duidelijk probeerde te presteren.
Het deed ons denken aan tandempassagiers. Als je op het bankje zat te wachten op je beurt, leuk een minuut onwaarschijnlijk kort. Maar zodra je zelf in de wind hing was tijd geen issue (al had ik de laatste ronde nog geen zin om naar buiten te gaan). Leuke ervaring!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten