Hittegolf in België

vliegtuigvormige brandplek

De uitdaging zit 'm er onder meer in dat je je tegelijkertijd enorm moet concentreren op wat je voelt en hoort en hoe je je vleugel zo efficiënt mogelijk in de stijgende lucht manoevreert, terwijl je je voortdurend bewust bent van de omgeving: wolkjes die ergens ontstaan wat op termiek duidt, andere vliegtuigen waar je niet tegenaan wil botsen of vogels en zwevers die stijgen, landingsopties en variaties in het landschap waar termiek los kan komen, de windrichting en sterkte, een aankomend front.
Gisteren moest ik keihard werken om geen meter te verliezen, en ondertussen wist ik dat Bobo in de buurt net zo hard aan het werk was en ik wilde niet van het veld wegdriften. Liefst landde ik pas als de sleep net weg was, zodat het veld mooi vrij zou zijn.
Het ging allemaal zeer naar wens en m'n landingen waren best redelijk (laat Tom het maar niet horen, te langzaam, altijd te langzaam en dat is natuurlijk waar maar beter dan dit krijg ik het niet voor elkaar). Drie vluchtjes zonder noemenswaardige pijn. En vooraf en vanmorgen weer een mooie passagiersvlucht in de dragonfly, over al die hoeves en kastelen, dalen en glooiende velden en pittoreske dorpjes. Een paar keer spelen rond de wolkjes en ronddraaien boven de vliegtuigvormige brandplek waar vorige week een ulm is gecrasht.
's Avonds spoelden we ons af in de Maas, we sloten af met een dansje op een Cranberries cover en vanmorgen ontbijt met comedy. Relaxter wordt het niet.

Meer dan dertig graden

De condities leken wel goed voor de Slufter maar er meldden zich geen soarmaatjes, wel Djenghiz die vertelde dat er niet veel meer over is van de startmogelijkheden op de Maasvlakte. De kraamkamer van het Nederlandse zeilvliegen, toch treurig.
Dus ik scheurde wind mee naar de Vlietlanden, trok mijn eerste baantje van het seizoen en werd nèt niet overvaren door een grote boot die wel heel erg stilletjes aan kwam kachelen. Het stonk van de ontelbare bootjes met dieselmotoren en het water was best fris, zeg maar koud eigenlijk, en de golven maakten het een beetje een worsteling, maar ik was weer halleluja-zingend gelukkig. Dat hield ik bijna de hele terugweg met windkracht 7 tegen vol, alleen gezonde spierpijn en pas op de IJsclubweg gemene steken die ik er met een heet bad en nog wat verder zonnen wel weer uit kreeg.
Best goed te doen, zo'n zomerse dag niet-vliegen.

Een heel hemelvaartwiekend niet vliegen

De verschillende vlieggroepsapps en messengergroepen staan vol berichten over vliegmogelijkheden. En het is mooi weer. En we hebben een lang wiekend van vier dagen maar liefst, helemaal ideaal om het tentje in en de vleugel op te laden en lekker naar buiten te gaan.
Maar de fysiotherapeut zei me dat ik de rugpijn als chronisch moet beschouwen, en de artrose in m'n schouder zal sowieso direct pijn veroorzaken als ik sport. Dus de truc is om alleen te gaan vliegen als de condities echt supergoed zijn en dan nog niet lange vluchten en ook niet dagen achter elkaar.
Wat nou juist in déze sport een onmogelijke opgave is. Vliegen kan je maar heel moeilijk plannen, en je kan het al helemaal niet door de tijd spreiden. We zijn niet alleen afhankelijk van het weer maar ook van sleeppiloten en liermannen, van vliegmaatjes en starthulpen, van chauffeurs en sjouwers. Van een vliegveld waar toestemming is om te starten, of een berghelling waar de wind recht op staat. Echt serieus vliegen gebeurt altijd gecomprimeerd, een week, met een beetje geluk twee of zelfs drie weken achter elkaar.

Ondanks de uitnodigende apps en weersvoorspellingen blijf ik dus maar thuis, fiets ik een rustig rondje en pomp ik m'n SUP-board weer eens op voor een klein stukje peddelen. Ik ben er nog lang niet aan gewend, binnen anderhalve dag heb ik alle afvoeren schoon gemaakt, onkruid gewied, kranten gelezen en kasten afgestoft tot m'n rug begint te protesteren. Ondanks een wandelingetje met Ruud en een etentje met Piewie word ik toch al ongedurig nog voordat het wiekend begint.
Ik hou  mezelf voor dat ik nog een hoop huiswerk heb, maar dat is allemaal binnen en dat lukt me echt niet bij zulke zon.
Eén van de klusjes was het oplappen van de hangmat. Dat is gedaan dus de rest van het wiekend lig ik te luieren. Superlastig!