De verschillende vlieggroepsapps en messengergroepen staan vol berichten over vliegmogelijkheden. En het is mooi weer. En we hebben een lang wiekend van vier dagen maar liefst, helemaal ideaal om het tentje in en de vleugel op te laden en lekker naar buiten te gaan.
Maar de fysiotherapeut zei me dat ik de rugpijn als chronisch moet beschouwen, en de artrose in m'n schouder zal sowieso direct pijn veroorzaken als ik sport. Dus de truc is om alleen te gaan vliegen als de condities echt supergoed zijn en dan nog niet lange vluchten en ook niet dagen achter elkaar.
Wat nou juist in déze sport een onmogelijke opgave is. Vliegen kan je maar heel moeilijk plannen, en je kan het al helemaal niet door de tijd spreiden. We zijn niet alleen afhankelijk van het weer maar ook van sleeppiloten en liermannen, van vliegmaatjes en starthulpen, van chauffeurs en sjouwers. Van een vliegveld waar toestemming is om te starten, of een berghelling waar de wind recht op staat. Echt serieus vliegen gebeurt altijd gecomprimeerd, een week, met een beetje geluk twee of zelfs drie weken achter elkaar.
Ondanks de uitnodigende apps en weersvoorspellingen blijf ik dus maar thuis, fiets ik een rustig rondje en pomp ik m'n SUP-board weer eens op voor een klein stukje peddelen. Ik ben er nog lang niet aan gewend, binnen anderhalve dag heb ik alle afvoeren schoon gemaakt, onkruid gewied, kranten gelezen en kasten afgestoft tot m'n rug begint te protesteren. Ondanks een wandelingetje met Ruud en een etentje met Piewie word ik toch al ongedurig nog voordat het wiekend begint.
Ik hou mezelf voor dat ik nog een hoop huiswerk heb, maar dat is allemaal binnen en dat lukt me echt niet bij zulke zon.
Eén van de klusjes was het oplappen van de hangmat. Dat is gedaan dus de rest van het wiekend lig ik te luieren. Superlastig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten