Van m'n fiets getrapt door een paard

mijn idool

de treurige werkelijkheid

Nog flink beverig door de tramadol knap ik toch al weer supersnel op. Ik kan bijna normaal lopen terwijl ik gisteren nog door tachtigjarigen met hun rollator voorbij gescheurd werd. De plek net naast m'n ruggegraat waar de paardehoef me geraakt moet hebben is een beetje gezwollen maar verder zie je niks en de pijn gaat al een beetje lijken op mijn normale rugpijn na een stressige kantoordag.
Ik fietste met m'n ligfiets bij Clingendael omdat ik nog even een wandelkaart bij de ANWB had gekocht. Voor me twee tienermeisjes op echte paarden die duidelijk wat zenuwachtig waren, maar ik bedacht niet dat dat echt gevaarlijk zou kunnen zijn. Al helemaal niet omdat fietsers vóór mij er al langs waren gegaan en het voorste paard daar wel nerveus op reageerde maar niet op hol sloeg. Ik heb ook altijd geleerd om niet achter een paard te zijn, dus ik haalde in. Dat had ik toch niet moeten doen (maar ja, wat had ik anders moeten doen?) en op het moment dat ik langszij het voorste paard kwam verloor het meisje de controle en het paard trapte. Man wat is dat hard! Ik voelde een enorme knal in mijn rechterkant en ik werd min of meer van mijn fiets afgetrapt, ik vloog er min of meer overheen. Het meisje vroeg een paar keer, terwijl ik au au riep en niet bewoog, of het ging. Nee dus, maar ze kwam niet van haar paard af. Een voorbijganger belde een ambulance, maakte een foto voor de verzekering en noteerde haar gegevens. Twee dames bleven bij me en hielden de paarden weg, de meisjes wilden vlak langs mij lopen terwijl ik daar nog lag te hopen dat m'n rug niet gebroken zou zijn.
Iemand vroeg of ze iemand voor me konden bellen, en wat er met de fiets moest, en dat bracht me gelukkig op m'n buren. Nel was er een paar minuten later en zoals altijd op het moment dat je je over kan geven aan iemand die lief en zorgzaam is, begon ik te snikken. Ik was zo bang dat ik echte schade had, want die trap was zo ontzettend heftig geweest en de pijn was behoorlijk erg.
De ambulancejongens onderzochten me en stelden me al gerust dat er niks gebroken leek, wat later met fotoos bevestigd werd. Uit m'n pies in een potje bleek dat ook m'n nieren niet kapot zijn, en er zit geloof ik verder weinig nuttigs op de plek waar het pijn doet. Het is alleen gek dat er niks te zien is terwijl ik toch wel een vette kneuzing moet hebben.

Ik ben wel boos, wat een vrij ongebruikelijke emotie is voor mij. Niet alleen heb ik veel pijn en ben ik kotsmisselijk, ik mis ook een hoop leuke dingen die ik dit wiekend in het vooruitzicht had. Fietsmeting vanochtend, vliegen morgen, wandelen met m'n moeder op maandag. Mooi weer en misschien zelfs weer eens zwemmen. Paarden mogen helemaal niet op een fietspad en hier ging het ook nog eens om een puber die haar paard duidelijk niet onder controle had. Australische en Amerikaanse vrienden roepen "sue her!" en hoewel ik dat natuurlijk niet doe heb ik er eigenlijk wel zin in.

Twee dagen later

Het is nu echt alleen nog maar een enorme spierpijn en bewegen helpt, dus ik ben wandelend m'n fiets op gaan halen. Niks te zien! Het stuur stond wel maximaal scheef en de ketting was er af, maar dat was zo verholpen. Ik denk inmiddels dat de hoef tegen de centrale framebuis moet zijn gekomen, net onder m'n billen. M'n spieren zullen eerder verkrampt zijn dan gekneusd, wel ongelooflijk dat dat zo zeer kan doen. Maar ook weer een ongelooflijk geluk, ik blijf verbaasd dat ik opnieuw doorloop en kan vergeten dat ik bijna ongelukkig geschopt was.