Zon, vliegen, gezelligheid

Arne klaar voor z'n vlucht naar (bijna) Wageningen

Eppo

EHST

Ik was behoorlijk zenuwachtig om weer een sleepstart te maken, voor het eerst aan een touwtje sinds 21 september en voor het eerst onder een vleugel sinds ik m'n arm brak. Bovendien stond de wind bijna nonstop uit de rug en anders kwam ie wel over de gebouwen, we zagen enorme dustdevils twee velden verderop, en we hadden natuurlijk een coronaprotocol zodat er geen starthulp meeliep. Het was ook goed thermisch zei Rinus en ook al doe ik elke ochtend een paar pushups en wat gezwaai met gewichtjes ik voel m'n arm natuurlijk nog wel. Kloppend hartje dus maar dat duurde maar even. Ik voelde de lift onder m'n vleugel, liet de dolly los, zag Rinus loskomen en nog voor we de baan over waren wist ik weer: ik kan dit. Ik kan het goed zelfs, en Rinus is zo ongeveer de fijnste sleeppiloot die je kan hebben, en de lucht was niet wild en m'n litesport heerlijk vertrouwd. Zo fijn! Ik had wat veel vg aangetrokken zodat ik niet heel soepeltjes mee de bocht in ging, maar in no time zwaaide Rinus me af en draaide ik onder een van Diederiks piloten in tot een meter of 800. Het ging nog niet zo makkelijk als ik had gewild maar ik genoot toch weer van het vliegen. Terwijl ik naar de kern zocht besloot ik straks sowieso op m'n wielen te landen - de wind was onbetrouwbaar, het gras gemaaid en ik voelde m'n arm toch wel. Daarom ging ik ook meteen toen ik het belletje kwijt was terug, nou eens niet overdrijven deze keer, wees eens blij dat ik überhaupt de lucht in kon.
Het was wel nog erg vroeg en de dag werd alsmaar mooier en Diederik daagde me uit om nog een startje te doen en ik ben nooit erg goed geweest in op tijd stoppen, maar nu pakte ik toch maar in. Dat bleek de juiste beslissing want m'n arm deed nu toch wel teveel zeer om zelfs maar iets op te tillen.

Lakervelder

Officieel moet je zelfvoorzienend zijn om te mogen kamperen en bovendien vertrok bijna iedereen maar ik besloot toch om te blijven slapen. Ik bèn ook zelfvoorzienend als het moet al betekent dat wel piesen achter de heg en niet douchen. Om vijf uur werd ik wakker van een enorm vogelconcert, geen merels en meeuwen zoals thuis maar leeuweriken en andere veldvogeltjes, fantastisch. Chris en Ynske hadden me gisteren naar Smeerlig verwezen en het was inderdaad schitterend om een paar uurtjes door het dal van de Ruiters Aa te wandelen. Het begon te druppelen toen ik aarzelde of ik richting auto zou keren en net toen ik wegreed ging dat over in serieuze regen. Precies goed.