Verlangen

Het verlangen om te vliegen is zo heftig dat het bijna pijn doet. Tegelijk ben ik bang. Angst voor een slechte start of een foute landing. En ik heb ook helemaal geen zin in opladen, drie uur rijden, sjouwen, rugpijn schouderpijn kouwe vingers. Gedoe met instrumenten en radio’s. Batterijen leeg, headsets kapot, ik snap niet meer hoe het ook weer werkt, storingen door m’n speakertje. En terwijl ik een paar mensen erg heb gemist (maar die mag ik toch niet omhelzen voorlopig) weet ik dat er ook altijd wel mensen zijn waar ik minder trek in heb.

Terwijl ik onder een perfecte overlandlucht fiets en hunkerend naar de wolken kijk probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat het de moeite niet waard is. Mijn leven zou relaxter zijn als ik het vliegen gewoon op zou geven, en me op iets anders stort. Ik zou weer tijd hebben om te studeren. Ik zou weer vriendschappen kunnen sluiten met alleen maar leuke mensen. M’n huis op kunnen ruimen – ineens zou er ruimte zijn voor wel drie logees of een werkkamer. Het geld dat ik zou besparen! De auto kon de deur uit, de gang geïsoleerd. Nooit meer klunzen met knopjes en programma’s en ingewikkelde berekeningen of iemand moeten smeken een draadje te solderen. Met de wind in m’n rug bedenk ik dat de voordelen enorm zouden zijn.

Op dat moment vliegt er een zwever over. M’n hele lijf bijna in een spasme van jaloezie en begeerte. Ik wil de lucht in. Ik wil m’n spieren en de vleugel voelen, met het puntje van m’n tong uit m’n mond geconcentreerd de kern van de bel opzoeken. De vario horen piepen en de hoogtemeters zien oplopen. Lachen en huilen tegelijk van het uitzicht en het mooiste gevoel dat een mens kan beleven.