Het wordt gewoon ieder jaar beter! Ik hing nog maar net in de lucht of ik wist alweer: dit is waarom ik helemaal naar Australië afreis ieder jaar. Wauw wat is het hier toch schitterend! Mooi, fijne lucht, nooit een zorg om landingsvelden, helder. Het slepen ging ook weer heerlijk, de dollies rollen prima, de tugs vliegen langzaam, m’n vleugel gaat op rails. Terwijl ik ontspannen aan het genieten was dacht ik vrijwel voortdurend aan Christine, en ik mis haar enorm, en toch kon ik tegelijk een supermooie dag hebben.
Ik liet me lekker makkelijk met de wind meedriften naar Parkes, gewoon om me niet overbodig in te spannen en van het uitzicht en het vliegen te genieten. Dat kostte zo’n drie kwartier, wel genoeg zo, dus ik draaide na 20 km om om te proberen tegen de harde wind in terug richting vliegveld te komen. Iets teveel uitdaging, dus na acht km stond ik aan de grond. Kilometers van de weg af, dus ik moest de vleugel en m’n harnas tegen de wind in vechten om alles heel en snel klaar te krijgen voor de chauffeur. Zweetsoppende schoenen, geen tijd voor korte broek of zonnebrandsmurrie, vette haren voor m’n ogen. Alex was er al voordat ik helemaal klaar was, ze is wel piepjong en een beetje bleu, maar dit lukte uitstekend. Virpi stond even verderop dus die pikten we ook op, en nog voor het eten zat ik al gedoucht met een biertje in de bar. Iedereen kwam blij binnen, we hadden allemaal niet verwacht dat het zo goed zou worden vandaag.
’s Avonds briefing, met cabareteske introducties van de tugpiloten. Ik hoefde geen ogen in m’n rug te hebben om te bedenken dat Rinus het liefst ongezien had willen ontsnappen, en de grap is dat hij daarmee nou juist laat zien wie hij is. Een superbescheiden, zorgzame, enthousiaste sleeppiloot. We moeten wel nog een goeie naam voor ‘m bedenken want Rinus is niet uit te spreken voor het Engelstalig volk.
Morgen taak 1, met fantastische weersvoorspelling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten