Als winddummy moest ik al om één uur van de berg af, te vroeg voor haalbare termiek. Ik heb wel gelijk m’n functie vervuld want iedereen bleef nog dik een uur wachten. Uiteindelijk hebben de meesten gevlogen, vijftien op goal, maar er zijn er ook veel uitgezakt en een paar zijn geland omdat ze de lucht gevaarlijk vonden. Keiharde wind, windshear. Dat was vroeg op de dag dan weer wat minder denk ik. Ik dacht eerst eigenlijk dat er iets mis was met m’n toestel. Ik kwam wel boven start uit maar verloor het ook meteen weer en ik begreep niet hoe de belletjes driftten. Dan maar landen, niet in de bombout waar het gras te hoog is en waar bomen omheen staan. Ik landde in een groot plat vrij veld waar de boer net z’n koeien uit aan het drijven was. Hij kwam op z’n quad op me af en ik meende te zien dat hij niet erg vriendelijk gezind was. Toen hij zag dat het om een vrouw ging veranderde z’n lichaamshouding. Hij liet me weten dat zijn property niet gebruikt kon worden voor ons event, ik verontschuldigde me en legde uit dat in deze omstandigheden dit de beste optie was, en hij vertrok weer. Toen we een paar uur later m’n vleugel ophaalden stond Blano in hetzelfde veld.
Na een hike van vier kilometer met m’n loodzware harnas op m’n rug kreeg ik weer telefoonontvangst, en Mick had me in no time op het vliegveld waar we de helden van de dag binnen zagen komen. Uitgezakte Cameron opgehaald, een tijdje in een rivier zitten wachten op nieuws van Blenkie en toen we hoorden dat hij op final glide was terug naar het vliegveld geracet om hem nog net op tijd te zien landen. Ondertussen was er weer eens autopech in Hans z’n team, dus wij haalden Christine op. Ze had drie uur lang gevochten en gevochten en uiteindelijk 35 km gevlogen, keigoed.
Vandaag m’n laatste vliegdag, morgen moet ik inpakken en dan is het weer over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten