post-NK depressie

Raar, om op een zonnige zondagmiddag thuis te komen. Martijn afgezet, spullen opgeruimd, gras gemaaid. Leeg en moe. Ik had misschien toch gewoon een startje moeten maken en een mooie landing, maar ik was zo vreselijk moe en verdrietig. NK is leuk, maar wat ik mezelf ook wijsmaak, de confrontatie met verraad en gemis blijft jaar in jaar uit scheuren. Het kreng over ‘onze eigen’ dolly horen, dat ding dat we samen hebben gemaakt, waar ik de houten blokken nog van heb geschuurd. Foto’s die herinneren aan verliefdheid en vertrouwen. Een stem die mij beloofde voor altijd. Liefde en vliegen, vliegen en liefde. Zo verweven dat ik geen onderscheid wist te maken, maar dat hoefde ook niet. Ook al was het slecht voor m’n vliegen dat ik me richtte op scoren, zodat ik bij hem kon zijn. Ook al zijn pijn en rouw slecht voor m’n vliegen geweest omdat ik opnieuw m’n aandacht niet wist te houden daar waar het moest. Ik speld m’n diamanten badge op. Die had ik niet bij elkaar gevlogen als ik niet had moeten vluchten, een andere wereld opzoeken waar ik vrij kon zijn van herinnering en vernedering. Waar ik de focus weer kon terugvinden, vliegen, genieten, leren, vrijheid. De badge is opgedragen aan Cameron, Ropje, Vicki, Hans, Kees, die de ontsnapping mogelijk maakten. Liefde en vliegen weer met elkaar verbonden.