Thuis

Grappig hoe het vakantiegevoel eerder meer dan minder lijkt, na thuiskomst. Vanuit Australie is het een uitputtingsslag, maar de vijf comfortabele uurtjes zonder tijdverschil vanaf de Canarische eilanden stelden niks voor. In de vrijdagavondtrein was het gezellig met een luiddruchtig groepje champagnedrinkende studenten. Het stukje naar huis lopen vanaf het station bood nog spektakel, met een over de kop geslagen auto, zwaailichten en bezopen fietsers: niet de aangeharkte appartementjes van het Hotel Calefornia-achtige resort. In m’n eigen huis is het prettig om alleen te zijn – in het hotel was het juist saai, een voortdurend wachten op anderen. Maar het vooruitzicht van weken, maanden, helemaal niet vliegen valt wel zwaar. Dan maar weer fietsen, en op zoek naar een geschikte gym.

Saai

Dat heb ik weer lekker voor mekaar pffff te weinig te lezen terwijl ik zo’n tien kilo aan boeken mee heb genomen. In m’n bagage, dus niet bereikbaar terwijl ik twee uur in Zurich moet wachten, een uur vliegen, drie kwartier met de trein. Dat red ik niet met het veel te makkelijk leesbare Gelukkig de gelukkigen. De Zuricher Zeitung inmiddels ook gespeld, de complete toelichting bij Chretien de Troyes Yvain bestudeerd, het vliegveld afgestruind op zoek naar een New Scientist. Dan maar bloggen, maar zonder wifi heeft m’n computertje me ook maar weinig te bieden. Hooguit kan ik de loftrompet steken over Eidelweiss, de kordate en vriendelijke stewardessen, de tijdigheid van vertrek en aankomst. Drie stoelen voor mij en een niet-bestelde vegetarische warme hap. Vlucht over Caldiz brengt mijmeringen teweeg over liefjes, flirten en het verschil met hofmakerij. Schitterend uitzicht op de Pyreneeën bij zonsondergang. Inmiddels zit ik een houten kont te krijgen en me af te vragen of ik m’n bed nog op moet maken straks.

Afscheid

prachtig bankgebouw in Teguise

Een uur ingehaakt klaargestaan maar de zon was te laat om de wind te draaien

Ze doen hard hun best om nare ouwe mannen te spelen maar het zijn heel geschikte gasten, Jean-Pierre en Serge. Moeilijk te verstaan vaak en moeilijk te begrijpen soms, een tikje schoolmeesterautoritair en met humor die de mijne niet is, maar ik ben graag met ze opgetrokken. Het gesprek kabbelde van overleden vrienden naar degenen die ons ontvallen zijn omdat ze met vliegen stopten. Er blijven maar weinig mensen over voor wie vliegen het hele leven is. Mensen zoals wijzelf, die jarenlang niet-vliegvriendschappen hebben verwaarloosd. De vliegvriendjes van het begin zijn al lang gaan surfen of vaderen, in verre buitenlanden gaan wonen. We zijn aangewezen op vakanties met elkaar. Mijn lastigste probleem is dat er in Nederland maar heel weinig ouwe piloten over zijn, ouwe piloten die nog wel fanatiek vliegen. De meesten horen bij m’n ex en heks, daar kan ik weinig mee. M’n dierbaarste vliegvrienden voor altijd wonen down under. Er is weinig animo om in Nederland op bezoek te komen, lieren is tenslotte geen pretje. Maar gisteravond in Casa Leon, Teguise, met twee moeilijke ouwe kerels en na een week tevergeefs op startplekken klaarstaan, was ik volmaakt gelukkig.  

Lava lava en nog meer lava

Manriques partytent

Ik ben er nou wel zo’n beetje klaar mee, met dit pretparkeiland. Het is schitterend maar zonder vliegen of flirten wordt het zo langzamerhand toch wel genoeg, het blijft een onwerkelijke en besloten park. Gelukkig zijn Serge en Jean-Pierre net zulke stoute mannen als Kwik Kwek en Kwak thuis en we kunnen ons eindeloos amuseren met hun nieuwsgierigheid naar mijn liefdesleven. Ze namen me mee om te lunchen in een biorestaurant in Teguise, het eerste gebouw dat een echt prettige ambiance bood. In de aanpalende specerijenwinkel rook het naar Mikes tandem dus de weemoed sloeg hard toe. Vervolgens reden we naar het landingsterrein van Orzola, zonder vleugels terwijl de voorspelling toch echt was dat de wind af zou nemen. Het stikte er van de parapenters, om ziek van jaloezie te worden. Maar waarschijnlijk hadden ze gelijk en was het window voor ons te kort geweest; toen we wegreden begon het te druppen. We slopen illegaal de vulkaantunnel in waar Manrique een fantastisch auditorium, zwembad en bars heeft gebouwd in een paar grote vulkaanbubbels. Het zou echt supergaaf zijn om een concert in dat theater mee te maken, of een feest met ouwelullendansmuziek in de bar bij het grotmeer.