Goeie dag

Carlos, Bernard, Francoise, Jean-Marc

Perfecte start, ondanks de keiharde wind waar vrijwel iedereen zich flink druk over maakte. Iedere keer dat ik relaxed en gecontroleerd aan de basebar start ben ik Camo en Conrad en Selmsy dankbaar voor de uren die ze met me geoefend hebben, zodat ik me nu heerlijk zelfzeker voel. Zoals de voorgaande dagen S-te en draaide ik heel langzaam omhoog, anderen gingen duidelijk sneller maar ik blijf een beetje uit de drukte en ik draai pas richting berg als ik er ver boven zit. Als ik dan draai, doe ik het wel mooi efficiënt; ik begin weer goed te wennen aan de Sting. Ik pakte wat keerpunten, die hier allemaal voor de start en nog geen vijf kilometer uit elkaar liggen, bijzonder maar logisch met een start op 195 meter en wind van meer dan 30 km/u. Wel een beetje verwarrend, en je denkt dat je heel wat voor elkaar hebt als je vier keerpunten hebt maar dan heb je pas een paar kilometer binnen.

Ik had drie moeilijke momenten in de vlucht: een chaotische gaggle, een diep keerpunt en belachelijk lage wolkenbasis op weg naar goal. Twee keer reden om trots op mezelf te zijn. Ik bleef net zolang rondhangen, laag en ver voor de berg, totdat de drukte eindelijk weg was en ik m’n kans kon grijpen. Er zijn bijna zeventig deelnemers met nogal verschillende niveaus, drie klassen (1, 5 en sport) en altijd wel een idioot die de verkeerde kant op draait. Met de harde wind hebben we bovendien allemaal veel ruimte nodig, al met al geen uitnodiging om me in het midden van de gaggle te voegen. Zodra het wat stiller werd zette ik ‘m op een tip en schroefde naar wolkenbasis, toen nog 700 meter.

Ik deed er erg lang over om opnieuw op wolkenbasis te komen om naar het vierde, diep in de bergen gelegen, keerpunt te steken. Het lag downwind, wat betekende dat ik tegen de keiharde wind in terug zou moeten steken en dan maar hopen dat ik de veiligheid van de landingsterreinen zou halen, terwijl ik met m’n iets te grote, low-performance vleugel alleen maar zak als ik hard vlieg. Op de heenweg wist ik al dat ik terug flink bang zou zijn, en tachtig meter voor het keerpunt draaide ik om, om mezelf in veiligheid te brengen. Maar tegelijk wist ik ook dat ik wel heel erg graag dat keerpuntje zou pakken, ik ging zo goed misschien kon ik wel goal halen. Zonder keerpunt is dat weinig waard. Ik hield mezelf voor dat ik best wel marge had, en dat ik alleen maar niet in paniek moest raken en als een raket naar een landing steken. Dat werkte: ik pakte het keerpunt, draaide om en stak redelijk rustig en over de riggel terug. Ik kwam inderdaad erg laag aan op het punt waar steeds de bel had gezeten, veel lager had het niet moeten worden want dan was het einde oefening geweest, en ik was ook wel uitgeput van de spanning maar gelukkig lag het laatste puntje op weg naar het landingsterrein op het strand dus ik kreeg net genoeg gelegenheid om weer te ontspannen en in te draaien. Vanaf daar was het nog 19 km downwind naar goal, maar inmiddels waren de wolken nog eens honderd meter gezakt en de wind was toegenomen, en ik krabbelde wat voor een smal onlandbaar dal waar een vleugel stond te lokken op een fijn veldje, zwart dus zonder cactussen of keien.

Na uren zoeken naar Christian en Francoise, altijd een humeurverpester, leverde ik me over aan de groep om te besluiten waar we zouden eten. Dat bleek alweer een goeie zet, we kwamen in een lokaal barretje terecht in San Bartolomé waar we met z’n tienen gezellig en onverstaanbaar door elkaar riepen. Ik kon uiteraard maar beperkt volgen wat er gezegd werd, best fijn als je snipverkouden en moe bent om niet nonstop te hoeven kletsen. Fransen zijn uitstekende eters, het is altijd gezellig en de rustiger types worden niet buiten de conversatie gesloten.