 |
| Dominque en Bernard, Famara |
 |
| La Graciosa |
Dees heeft gelijk. De kleuren, het licht, de lava. Een grote
variëteit aan cactussen en vetplanten, sommige echt waanzinnig groot. Het is
een prachtig eiland. Zelfs de wat saaie spierwitte huisjes met felgroene
kozijnen vallen wel mee, als je één keer buiten de resorts komt. Er zijn
voldoende starts, landen is goed te doen zodra je ontdekt dat je op de
pikzwarte veldjes moet wezen, en het weer is redelijk. Gisteren moesten we
eerst urenlang met de overgeblevenen uitzoeken of en wie en hoe we gingen vliegen,
om uiteindelijk een optimistische tocht langs een paar stekken te maken.
Dominque reed ons van Famara (70 km/u) via Cochillo en Tenasar naar Orzola,
heel spectaculair. Orzola is het uiterste noordpuntje , hoge rotsen met
turkooisblauwe zee en witte golven, een paar kraters achter je en vlakbij La
Graciosa, een nog kleiner eilandje waar de rigids heenvliegen. Het landschap is
overal kaal, met steeds andere structuur en kleuren en zodra je beter kijkt zie
je vetplantjes groeien.
Afscheidsavond met Bernard en een goed gesprek over het
krijgen van kinderen, die je dwingen je te bezinnen op wat je verwacht van het
leven. Christian en Carlos zijn al vertrokken, en Francoise heb ik ingeruild
voor Jean-Marie, een lieve nogal onhandige lobbes die iedere keer zenuwachtig
begint te giechelen als ie mij ziet. Ondertussen zie ik op facebook iedereen in
Forbes aankomen, en terwijl ik ze enorm mis realiseer ik me dat ik hier nu weer
een groep nieuwe vriendjes heb die ik ga missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten