Ik denk dat het nou waarschijnlijk toch wel echt de laatste
keer is, voor langere tijd, dat ik hier ben. Acht keer Australië, het is wel
genoeg geweest. Maar acht keer Forbes, dat is nooit genoeg. Daarom had ik erg
graag willen vliegen vandaag, maar ondanks dat vrijwel iedereen een start
waagde heb ik weer ingepakt. De harde windvlagen en dusties sloegen op m’n
vleugel, m’n neuskapje blijft niet zitten en als dat tijdens het vliegen
loskomt heb ik een groot probleem, ik heb alweer niet genoeg geslapen, de omstandigheden
zijn zodanig dat ik vooral niet wil landen en iedereen die de lucht in ging had
de grootste moeite om hoogte te krijgen. Ook al blijft het de moeilijkste
beslissing, zeker als ik denk dat ik de komende jaren niet meer hier zal
vliegen, ik ben toch blij dat ik op de grond ben gebleven. Cameron heeft wel
twee starts geprobeerd, maar hij zakte uit. Net als Noma, Federico, Hans-Peter,
nog een paar. Uiteindelijk heeft niemand van de vrouwen gevlogen. Ik heb net
afscheid van Camo en van chauffeur Pete genomen, en de rest van de middag zal
ik proberen het huis schoon op te leveren terwijl ik ondertussen bekijk hoe
Conrad en anderen inmiddels al bij Wellington zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten