Lange dag

Volgens de voorspelling zou de wind enorm draaien en toenemen, vanwege de cycloon die inmiddels dichtbij is, maar er zouden ook hoge cumulus zijn en sterke, hoge lift. Een taak van 194 km dus, en ik verwachtte een zware sleep. Het pakte echter weer eens totaal anders uit dan voorspeld: de sleep was rustig en de lift inderdaad sterk, maar niet erg hoog. In een vrij grote gaggle draaide ik mooi bovenin mee, zonder te vluchten of zelfs maar naar de buitenkant te bewegen. Ik was best trots op mezelf, maar afijn het hielp allemaal weinig want van de top van de lift op 1500 meter knalde ik in een paar seconden in vette sink terug naar de grond. Vijf kwartier gevlogen voor niks. Never mind, ik kreeg allemaal drank en hulp en binnen een kwartier lag ik alweer op de dolly. Deze keer wist ik dat de lift lager bleef dan voorspeld, dus toen ik op 1600 zat stak ik weg, achter Cameron aan. Natuurlijk was ik ‘m binnen no time kwijt, ik ga vreselijk langzaam met m’n mast en ronde basebar. De rest van m’n nogal korte vluchtje was een kwestie van bijna landen, bewust over een triggergebied glijden, en dan in turbulente, harde lift weer omhoog. Maar niet genoeg, na dertig kilometer was het over. Ik zag een hangglidingauto stoppen, altijd een fijn gevoel dat er iemand kijkt terwijl ik ergens land. Het was Bruce, die een lekker koud biertje bij me achterliet. Pete was al bij me voordat ik ingepakt had, en tegen de tijd dat we reden stond Cameron aan de grond, en onderweg kwamen we Ebbs tegen. Vic vloog bijna naar goal, zodat we uren en uren en uren in de auto zaten, in een ijzige sfeer. Toen ik vanochtend bijna blind wakker werd, ontdekte ik dat ik vergeten was m’n lenzen uit te pulken, zo moe was ik. Vandaag laatste dag, half blind dus.