O o Den Haag

Sydney Central

Northern Territories

brok in m'n keel

Met alle skype, facebook, txt en mail zou je denken dat het totaal niet meer uitmaakt waar je bent of hoe ver weg je vrienden zijn. Toch vertelt Selmsey me alleen per sms dat ie is uitgezakt, weet ik van Fluffy dat haar kies er niet uit hoeft, als ik nog in Australië ben. Ook bijzonder: zodra ik vertrek wil iedereen nog een keertje bellen. Heel lief wel, ’s avonds voor vertrek werd ik telefonisch doorgegeven aan de hele club in Corryong, en terwijl ik aan de balie ruzie stond te maken over het doorlabelen van m’n harnas (niet gelukt, dus m’n harnas is nog in Peking) nog een allerallerallerlaatste lief afscheidstelefoontje.

Bij vertrek had ik m’n sleutels op de voordeur laten zitten, dus ik belde de buren om half zeven ’s ochtends wakker om me binnen te laten. Binnen trof ik een bloemetje met een ‘welkom thuis’kaartje van diezelfde buren aan. En nieuwjaarskaarten, zodat ik me weer schaam dat ik niks van me heb laten horen.

Het is schitterend weer en ik heb zin om vrienden te zien.

M’n vrienden, club, geliefden, kennissen in Australië zijn me zeer dierbaar, en ik kan me ondertussen geen leven zonder hen voorstellen. Het was leuk om te horen dat het H is here gonsde, en lief dat iedereen vraagt waarom ik niet blijf. Maar het leven zou toch wel heel anders zijn in Newcastle als ik er zou wonen, werken, verantwoordelijkheden hebben, een dagelijks onderdeel van de club zou zijn. En belangrijker nog, ik heb hier in Den Haag een compleet leven met mensen en belevenissen die ik voor geen goud zou willen missen.