Airborne Fun

show up with an oldtimer and you get all assistance you need

filmpje van Djenghiz (let op het spectaculaire kleurenschema...)

Araldo meldde dat ie z’n Fun ging verkopen toen ik nog in Australië verlof aan het vieren was. Ik liet ‘m toen direct weten dat ik het ding graag wilde hebben, maar éénmaal thuis hikte ik toch tegen de forse investering aan. Vooral omdat het alleen maar een bijvleugeltje wordt, ik vlieg hooguit drie, vier keer per jaar aan de kust. Daarom heb ik een paar jaar geleden een antieke Uno Piccolo voor honderd euro aangeschaft, heerlijk om een gooi-en-smijt vleugeltje te hebben voor die snelle kustvluchtjes. Maar het Unootje is wel heel erg oud inmiddels. Het weegt een ton, is niet normaal op te spannen zonder hulp van tenminste twee andere piloten, het voelt alsof je met een deur aan het vliegen bent en als ik er nog vaker mee wil starten moet ik toch echt de elastieken en kabels eens vervangen.

Gistermiddag was al duidelijk dat het perfect Langevelderslagweer zou worden, en ik was er dan ook vroeg, met de luxe van een hulpvaardig vriendje. Gezellig, iedereen was er weer. Al kletsend constateerden Jan en ik dat wij de veteranen van het stel zijn, alle anderen zijn na ‘ 93 begonnen met vliegen meen ik. (Behalve Mario maar die telt niet want dat was in Brazilië.) Gek, om zo ongemerkt een ouwe knar te worden. Kennelijk zonder al te veel talent, want ondanks m’n vliegjaren en fanatieke inspanningen om altijd overal te vliegen ben ik links en rechts ingehaald door jonkies. Tot op heden weet ik eigenlijk niet zeker waar dat aan ligt, maar ik ben blij om te constateren dat ik nog steeds vlieg.

Dankzij alle training en hulp in Australië start ik nu bij 7 m/s stressloos aan de bottombar. Met m’n deur van een vleugel moest ik wel vreselijk hard werken om boven te blijven, maar na een paar slagen had ik door waar de beste lift zat. Tegen Brett had ik gezegd dat ik naar Zandvoort zou vliegen omdat hij me kon helpen met terugsjouwen, mocht ik onderweg uitzakken, maar zoals elke keer bedacht ik me. Het duin draait van de wind af en wordt minder steil, ook met hulp is het een drama om kilometers te moeten sjouwen, en het uitzicht is bij Zandvoort precies even saai als bij Langevelderslag. Geen reden dus om risico’s te  nemen maar als ik zonder taak vlieg slaat de verveling al snel toe dus ik besloot al snel te landen. Met een perfecte landing en hulp waren we voor de lunch thuis, waar ik direct Araldo liet weten dat ik niet langer zonder zijn vleugeltje kan. Ik heb zojuist weer kostbaar nieuw speelgoed besteld, jippiieeee!!!