Wiekend buiten spelen

Sherpa Rob

voor mij hoeft ie niet open hoor

sluisje Leidschendam

weeshuis

Mooi, drie maanden lang anderhalf uur per dag trainen, en een absurde investering in een brace, leveren in elk geval normale landingen op. Wat een opluchting, ik hoef niet banger dan voorheen te zijn om mezelf uit te schakelen. En ik kan weer helemaal normaal vliegen. De herfst komt eraan maar dit wiekend was top: vliegen, sportschool, peddelen, zwemmen en met de wind mee naar huis fietsen. Ook al lukte het niet om een mooie vlucht te maken ik voel me toch enorm voldaan. Sterker nog, ik merk dat m’n rotte knie, Shedsy’s gebroken nek en de voortdurende herinnering aan Adam langzaamaan impact hebben op mijn houding ten aanzien van het vliegen. M’n ambities zijn heel veel bescheidener geworden. Ook als ik drie keer uitzak op een dag waarop Juicy en Martin een paar uur ronddarren ben ik tevreden. Ik heb genoten van het vlieggevoel, ik heb een kwartiertje stijg weten te pakken, het was supergezellig en de hele dag was er zon. Gerard kwam langs – met een nieuwe schouder en een geslaagde rugoperatie is ie al een goed eind op weg met z’n herstel. Hij vond dat ik zijn leven heb gered en hoewel ik er zo nog niet tegenaan had gekeken, misschien is het wel zo. Het maakt niet uit, ik ben erg blij dat hij er weer bij is, ook al vliegt hij niet meer. Dave was er met Inge, zeven jaar niet meer gezien al houden we goed contact via facebook. Het lieren ging pijnloos, ondanks mijn lage ophanging waardoor ik bij de tweede trap klem zit tussen m’n rugplaat, helm en basebar zodat het altijd een grote opluchting is als ik los kan gooien. Zolang ik vertrouwen heb in de lierman hou ik toch maar gewoon vol tot ik op een meter of 600 zit, zonde om opnieuw te moeten.

In m'n element

Ik was enigszins gespannen, op weg naar Maillen met op m’n dak de vleugel die ik voor het laatst zag toen ik de ambulance in getild werd en met een hele voorraad wieltjes en gereedschap om buiklandingen mogelijk te maken. Het zou kunnen dat er toch ergens een deuk of kreuk zat doordat de vleugel slecht tegen de grond aankwam toen ik door m’n knie zwikte. De spanning bleek onnodig, er zat alleen een scheur bij de mast doordat degenen die ‘m voor me hebben ingepakt niet hebben begrepen dat ze de vg volledig moesten aantrekken, ook al heb ik dat nog zó aan Yves uitgelegd. Nou ja gelukkig had ik al besloten om een nieuw doek te kopen en de scheur zit niet op een plek die me het vliegen onmogelijk maakt.

De omstandigheden waren echt perfect voor mij; lekker weer, geen heel sterke termiek en weinig wind zodat ik vooral m’n geduld kon oefenen en genieten van het vlieggevoel. Ik móést perse op de baan landen, de enige plek waar een buiklanding schadevrij kon, dus ik bleef voortdurend recht boven het veldje alsof er een soort strakke bungee tussen mij en het veld vastzat. Natuurlijk kan je met 1600 meter best tien kilometer verderop vliegen maar geen haar op m’n hoofd die ook maar enig risico durfde te nemen. Ik was te blij om gewoon weer in de lucht te zijn, de bewegingen te voelen en m’n spieren en zintuigen te gebruiken om omhoog te draaien, om te voelen hoe ontzettend heerlijk de Litesport vliegt en om te genieten van het prachtige landschap. Terwijl ik boven het kasteel recht voor de baan draaide zag ik iets doelgericht op mij af vliegen. Een drone dacht ik, totdat ik zag dat het een kinderballonnetje was dat hard omhoog kwam in mijn bel en met rustige slagen rechtsom draaide.

Vliegen, heerlijk weer, een bijzonder fijne sfeer. Wel voelde ik m’n knie nogal ondanks de voorzichtige landingen, zodat ik ’s nachts lag te piekeren over de vraag of ik het over een paar maanden dan wèl aandurf om weer gewoon op m’n benen te landen. Dat zal wel moeten want in Forbes rol ik echt niet over de grond.

Australië #10

Je zou denken dat alle spanning en sensatie er wel vanaf is, bij de tiende keer m’n reis naar Australië boeken. Maar net zoals alle keren hiervoor zit ik met bonzend hart twintig keer alles na te kijken voordat ik op de knop ‘betalen’ durf te klikken. Ik heb nog niet één keer foutloos geboekt: lang geleden bijvoorbeeld dacht ik nog dat ik de vleugel als bagage mee zou kunnen nemen maar dat mocht niet meer. Ik heb een paar keer de verkeerde data geboekt, een keer had ik gewoon onvoldoende vakantiedagen en een keer kwam het heel slecht uit met de wedstrijden. Ik heb vluchten geboekt die meer dan dertig uur kostten of waar ik in de kerstnacht als er geen treinen rijden moest inchecken. Ik kwam ooit zestien uur voordat ik aan een nieuwe baan begon terug. Ik ontdekte dat ik m’n sleutels in de voordeur had laten steken toen ik bij de security m’n metalen spullen moest inleveren. Meerdere keren had ik te weinig overstaptijd en daarom moest ik in Guangzhou besluiten m’n bagage (m’n harnas!) achter te laten.

Deze keer is er het risico dat ik iets moet wijzigen, dat zou een dure grap worden. Maar als ik gewoon m’n vakantiedagen allemaal achter elkaar mag opnemen, als m’n knie het houdt, als het vervoer van de vleugel goed gaat en m’n harnas onbeschadigd op de band ligt, als de auto die ik koop het de hele reis volhoudt, als iedereen net zo blij is om mij weer te zien als ik hen, als ik niet achter het stuur in slaap val, als ik de nieuwe fabriek weet te vinden, en als ik ook deze keer geen al te enge beesten tegen kom dan wordt het weer geweldig. Er zijn zoveel mensen die ik graag weer wil zien en een paar mensen die ik pijnlijk mis. Twee superleuke wedstrijden. Eucalyptus ruiken. Zwemmen in de ocean pool. Met de meiden naar Rainbow Beach.

Zwemmen

De één maakt zich zorgen om mijn redding, mocht ik onwel worden. De ander gruwt van bacteriën die je misschien inslikt. Boten vormen een reëel risico als ik pas ’s middags ga zwemmen. Ik heb last van de planten die net onder het oppervlak drijven en ik ben altijd een beetje bang voor billebijters. En nou lieten de jongens me fotoos zien van een meterlange snoek die ze vlak in de buurt gevonden hebben, met zo’n puntige bek vol gemene tanden. Het lukt me niet meer om zorgeloos de plas over te zwemmen. Bij het crawlen kijk ik de diepte in en ieder luchtbelletje zou van een monster kunnen zijn. Op de terugweg, met schoolslag ben ik me bewust van iedere schubje dat tegen m’n benen strijkt.

Thuis heb ik naar geruststelling gegoogled, op zoek naar de uitleg dat snoeken nevernooitniet mensen bijten. Er blijken juist tientallen berichten te zijn over happende snoeken. En trotse visserssites waarop de Vlietlanden worden aanbevolen vanwege de enorme roofvissen. Weg meditatief plonzen.

Trainen

Wel of niet opereren? Sportarts of orthopeed? Second opinion in hetzelfde ziekenhuis of juist ergens anders? De ene of de andere fysiotherapeut? En nu dan weer: wel of geen brace aanschaffen, en dan eentje van een paar tientjes of toch maar dat ding dat een half maandsalaris kost? Ik krijg van behandelaars en ervaringsdeskundigen tenminste vier verschillende adviezen, en er is maar één ding zeker: het groeit nooit meer aan. Dus als ik op m’n voeten wil landen zal ik de rest van m’n leven moeten trainen – precies het type oefeningen waar ik gigantisch de ziekte aan heb. Explosief, open keten, en ik was toch al niet zo’n benenmens.

Het heeft vrij lang geduurd voor ik echt dóór had dat dit niet meer goed komt. En dat er echte risico’s zijn op nog ernstiger schade en dan blijvende invaliditeit. Ik ben gewend aan blessures en ik ben niet te flauw, de combinatie van intensief trainen en gewoon negeren heeft me tot nu toe opgeleverd dat ik nooit ouder werd. Tenminste niet meer na het drama van een bril, de eerste ervaring van een fysieke tekortkoming die je niet meer goed krijgt.

Van woede ga ik nog intensiever springen hinkelen en buigen. Het zweet in m’n werkpak, gillende spieren en de wekker steeds vroeger om op kantoor toch nog een flexplek te kunnen vinden. Ik ben al bijna drie maanden zo bezig, mag ik nou eindelijk weer normaal gaan doen? Maar nee, wie vliegen wil moet afzien. Je wordt er wel mooi van...