In m'n element

Ik was enigszins gespannen, op weg naar Maillen met op m’n dak de vleugel die ik voor het laatst zag toen ik de ambulance in getild werd en met een hele voorraad wieltjes en gereedschap om buiklandingen mogelijk te maken. Het zou kunnen dat er toch ergens een deuk of kreuk zat doordat de vleugel slecht tegen de grond aankwam toen ik door m’n knie zwikte. De spanning bleek onnodig, er zat alleen een scheur bij de mast doordat degenen die ‘m voor me hebben ingepakt niet hebben begrepen dat ze de vg volledig moesten aantrekken, ook al heb ik dat nog zó aan Yves uitgelegd. Nou ja gelukkig had ik al besloten om een nieuw doek te kopen en de scheur zit niet op een plek die me het vliegen onmogelijk maakt.

De omstandigheden waren echt perfect voor mij; lekker weer, geen heel sterke termiek en weinig wind zodat ik vooral m’n geduld kon oefenen en genieten van het vlieggevoel. Ik móést perse op de baan landen, de enige plek waar een buiklanding schadevrij kon, dus ik bleef voortdurend recht boven het veldje alsof er een soort strakke bungee tussen mij en het veld vastzat. Natuurlijk kan je met 1600 meter best tien kilometer verderop vliegen maar geen haar op m’n hoofd die ook maar enig risico durfde te nemen. Ik was te blij om gewoon weer in de lucht te zijn, de bewegingen te voelen en m’n spieren en zintuigen te gebruiken om omhoog te draaien, om te voelen hoe ontzettend heerlijk de Litesport vliegt en om te genieten van het prachtige landschap. Terwijl ik boven het kasteel recht voor de baan draaide zag ik iets doelgericht op mij af vliegen. Een drone dacht ik, totdat ik zag dat het een kinderballonnetje was dat hard omhoog kwam in mijn bel en met rustige slagen rechtsom draaide.

Vliegen, heerlijk weer, een bijzonder fijne sfeer. Wel voelde ik m’n knie nogal ondanks de voorzichtige landingen, zodat ik ’s nachts lag te piekeren over de vraag of ik het over een paar maanden dan wèl aandurf om weer gewoon op m’n benen te landen. Dat zal wel moeten want in Forbes rol ik echt niet over de grond.