 |
| Sherpa Rob |
 |
| voor mij hoeft ie niet open hoor |
 |
| sluisje Leidschendam |
 |
| weeshuis |
Mooi, drie maanden lang anderhalf uur per dag trainen, en
een absurde investering in een brace, leveren in elk geval normale landingen
op. Wat een opluchting, ik hoef niet banger dan voorheen te zijn om mezelf uit
te schakelen. En ik kan weer helemaal normaal vliegen. De herfst komt eraan
maar dit wiekend was top: vliegen, sportschool, peddelen, zwemmen en met de
wind mee naar huis fietsen. Ook al lukte het niet om een mooie vlucht te maken
ik voel me toch enorm voldaan. Sterker nog, ik merk dat m’n rotte knie, Shedsy’s
gebroken nek en de voortdurende herinnering aan Adam langzaamaan impact hebben
op mijn houding ten aanzien van het vliegen. M’n ambities zijn heel veel
bescheidener geworden. Ook als ik drie keer uitzak op een dag waarop Juicy en
Martin een paar uur ronddarren ben ik tevreden. Ik heb genoten van het
vlieggevoel, ik heb een kwartiertje stijg weten te pakken, het was
supergezellig en de hele dag was er zon. Gerard kwam langs – met een nieuwe
schouder en een geslaagde rugoperatie is ie al een goed eind op weg met z’n
herstel. Hij vond dat ik zijn leven heb gered en hoewel ik er zo nog niet
tegenaan had gekeken, misschien is het wel zo. Het maakt niet uit, ik ben erg
blij dat hij er weer bij is, ook al vliegt hij niet meer. Dave was er met Inge,
zeven jaar niet meer gezien al houden we goed contact via facebook. Het lieren
ging pijnloos, ondanks mijn lage ophanging waardoor ik bij de tweede trap klem
zit tussen m’n rugplaat, helm en basebar zodat het altijd een grote opluchting
is als ik los kan gooien. Zolang ik vertrouwen heb in de lierman hou ik toch
maar gewoon vol tot ik op een meter of 600 zit, zonde om opnieuw te moeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten