Ik geniet van de temperatuurwisselingen in het water, het
gladde oppervlak, meerkoetjes in het gelid. De beweging en het gevoel van
kracht, nergens pijn. Juist doordat ik naar een doel toe zwem (de overkant) kan
ik eindeloos doorgaan, ik word niet moe. Borstcrawl heen, schoolslag terug en
dan met de avondzon op mijn huid en de humor van La Pat in m’n oren windmee
naar huis. Ik hoef niets, moet niets, geniet met mijn hele lijf: zintuigen,
spieren, skelet. Ik laat mijn gedachten de vrije loop en bedenk dat vliegen,
fietsen, zwemmen voor mij ongeveer hetzelfde zijn. Vrijheid en genieten.
En dat de man die licht hysterisch vraagt ‘wat
als je kramp krijgt?’ hetzelfde doet als de omstanders die paniekerig alles eng
vinden en ‘wat als de wind stopt?’ kwelen of de kennissen die me ervan proberen te
weerhouden in het donker nog naar huis te fietsen. Mijn lichte ergernis als
mensen mij avontuurlijk vinden.
Wie ‘wat als’ denkt kan niet genieten. En erger nog, ze
proberen ook mij mijn vrijheid af te nemen.
De sensatie van de beweging, de ontroering om het uitzicht, de
kracht van de inspanning, het gaat allemaal om de zorgeloosheid, om het pure,
alerte, waarnemen. Afwezigheid van angst of verplichting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten