Treurig

Wij Nederlandse deltisten hebben de onhebbelijke neiging om voortdurend anderen terecht te wijzen. Daarmee laten we zien hoe slim en keurig en goed we zelf zijn, het geeft een fijn gevoel van superioriteit boven de persoon die zich niet aan de voorschriften houdt. Ik heb me er ook wel eens aan bezondigd en zal me daar nog jaren voor schamen.

Gecombineerd met typisch handhavingsamateurisme waarbij regels doel op zichzelf worden leidt dat tot een erg nare mentaliteit. Door mijn werk weet ik hoe moeilijk het voor amateurs is om principes als comply-or-explain en pragmatische interpretatie van regels toe te passen, maar het maakt mijn ergernis er niet minder om. Helemaal als ik bedenk dat de betweters op het veld waarschijnlijk om het hardst klagen over regeltjes van de overheid.

Na 19 jaar heb ik mijn lidmaatschap van De Buizerd opgezegd en ik ben er behoorlijk droevig over. Maar de sfeer is er inmiddels niet meer één van een plezierige club waar we vooral proberen gezellig met elkaar fijn en veilig te vliegen. Juist in een kleine club als De Buizerd, waar je elkaar goed kent, kan er voldoende ruimte zijn voor flexibiliteit zodat je risico’s tot een minimum beperkt. Maar inmiddels zijn er dorknopers lid die niet begrijpen dat regels middelen zijn tot een doel, en dat dat doel – risico’s beperken – soms beter op een bij de situatie passende manier bereikt kan worden dan door rigide aan de eigen interpretatie van voorschriften vast te houden. De onaangename manier waarop bij de club tegenwoordig iedereen tot stiptheidsgedrag wordt gedwongen maken een dagje Moergestel een opgave.

Ik had juist erg mijn best gedaan om aan alle voorwaarden te voldoen, wat met mijn onhandigheid op soldeergebied vaak nogal lastig is. Twee headsets die Wouter voor me aangepast heeft werkten niet met m’n nieuwe radio, en de derde was nog nooit uit de verpakking geweest zodat er een te grote ptt-knop op zat. Maakt niet uit, Ruud zat op de lier en ik vertrouw hem, op basis van de vele keren dat we samen lierden. Ik vroeg hem dus om ouderwets op zicht te trekken in plaats van op mijn commando te wachten – in geval van nood kon ik hem zeggen te stoppen maar het traplieren gaat aanzienlijk efficiënter als ik niet naar m’n ptt hoef te zoeken of er met m’n rechterhand naar hoef te tasten. Als je het duidelijk afspreekt levert het geen enkel extra risico op. De zuurpruim die pas heeft leren vliegen toen Ruud mij al jaren de lucht in trok vond het echter nodig om me de wacht aan te zeggen, niet omdat ik gevaarlijk deed of iemand in de weg zat maar omdat ik het protocol niet tot de letter nauwkeurig volgde.

Ik had gewoon een tweede start kunnen maken en dan wel naar m’n ptt zoeken om ‘trekken maar’ te zeggen, maar ik pas er voor om als een kleuter in de hoek gezet te worden. Sommige clubleden vinden het misschien fijn om regelneef te spelen, ik besteed mijn vrije dagen liever aan lekker vliegen met maatjes.