Een groot nadeel van onze internationale vliegvriendschappen is dat we elkaar nauwelijks tegenkomen als we een paar seizoenen niet dezelfde wedstrijden vliegen. Ik ben
niet naar Macedonië gekomen, heb toch geen wiekendje Edinburgh gedaan, ga niet
naar Australië dit jaar en waarschijnlijk vlieg ik nog het hele volgende jaar
mijn Litesport zodat het niet voor de hand ligt om naar de VS te gaan. En Jamie
crosst meer dan ooit de wereld over maar nauwelijks om wedstrijdjes te vliegen,
dus we lopen elkaar steeds mis. Dus toen ze vrijdagavond via messenger riep Get
your ass over here! sputterde ik voor de vorm nog wel even maar binnen een half
uur had ik m’n Thalysticket en nog voor ik in de metro zat hadden zij en Kathryn
en Trudy en Gary al plek voor me aan een lunchtafel in het Musée d’Orsay. Daar
had ik in tien minuten kunnen zijn ware het niet dat ik eerst een metro de
verkeerde kant op nam, toen een verkeerde deur doorging zodat ik ineens op
straat stond en moest zoeken hoe ik het metrostation weer in kon, toen een uur
in een tunnel vastzat zonder telefoonbereik omdat de C-lijn storing had, toen
het museum niet in mocht met m’n rugzakje en als laatste het restaurant niet
kon vinden. Never mind ik kon nog net een hap lunch naar binnen schrokken en de
rest van de middag bekeken we afwisselend beroemde impressionisten en werkten
we onze roddeltjes bij.
Kathryn de superbooker had de perfecte airbnb gevonden, een mooi
appartement aan de Jardin du Luxembourg en voor ’s avonds reserveerde ze ook
nog eens het ideale restaurant – vijf minuten lopen, gezellig, goed en
betaalbaar. Zondag wandelde ik bij opgaande zon door het park waar alle
bloemperken op hun mooist waren, vond een organische bakker open en scoorde
ergens een pak koffie voor een fijn ontbijt met z’n allen (balkondeuren open,
herfstzonnetje over de Boulevard Saint-Michel) totdat Trudy Gary naar het
vliegveld moest brengen en wij de toerist gingen uithangen. Arc de Triomphe,
Eiffeltoren, Lafayette (gesloten op zondag!), heel lange lunch op een
vriendelijk terras en maar kletsen. Over de verzekeringsproblemen van de USHPA
en de regels rond wedstrijden, over goeie landingen en motivatie om te vliegen,
over vriendjes en piloten en parapenten en mode en de Brexit. Toen we geen stap
meer konden verzetten was het tijd om weer naar huis te gaan, en in de tijd die
het me normaal gesproken gekost zou hebben om m’n vleugel in te pakken en naar
huis te rijden vanuit Maillen zat ik alweer op m’n fiets richting bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten