Vliegshow

Vulkaneiffel

Rinus en Nico eerste rang

Door het waardeloze weer begin dit jaar had ik Rinus en Nico al tijden niet meer gezien, dus met redelijke weersvooruitzichten ging ik sowieso naar Bullingen dit weekend. Uiteraard op voorwaarde dat ik zeker een start zou kunnen maken, maar dat bleek geen probleem. Sterker nog, er werd me van verschillende kanten verzekerd dat ik de show had gestolen. De vliegshow, met vooral model jetvliegtuigen en ultralights. En dus wij, van twintig over twaalf tot twintig voor één, liefst moesten Frank, Rinus en ik ook binnen dat krappe window landen en dat dan bij voorkeur middenop de baan. Het was er perfect weer voor, zonnig en bijna windstil zonder een piepje termiek. Niet zo aantrekkelijk voor ons maar het gemis van termiek werd ruimschoots goedgemaakt door het applaus van honderden toeschouwers. Gelukkig landde ik elke keer goed en dat dan ook nog ns pal voor de plek waar de mensen achter de dranghekken stonden. Ze hadden nog nooit delta’s gezien werd veel gezegd, en al helemaal geen vliegende vrouw. Duitssprekend België is nog niet helemaal aangesloten bij de moderne wereld… Toen we er een paar jaar geleden waren voor de BeNecup waren er de hele dag mannen die mee buiten kwamen spelen, en ’s avonds ontdekten we in het clubhuis hun echtgenotes, die daar enorm aan het koken en poetsen waren.

Eigenlijk mochten we maar één start ieder, tussen de ultralights en de formatievluchten en kunstvluchten door (die overigens spectaculair genoeg waren om de dag sowieso geslaagd te maken). Maar we bedelden bij de programmaleider om wat extra slots zodat Frank om drie uur mocht mits hij buiten het veld zou landen, en ik om vier uur mits ik op het veld zou landen.

Vandaag was het minder, een dunne laag altostratus maakte het allemaal nog minder hoopvol. Ik startte makkelijk maar op een meter of honderd schoot door me heen hoe versleten mijn releasetouwtje is, dus ik begon maar vast om me heen te kijken naar waar ik zou landen als er nu iets zou breken. Een seconde later zag ik Rinus een bocht maken en nogal zakken, en ja hoor daar knapte de weaklink. Ik kon nog net het veld halen en crosswind (weer precies voor het publiek) op m’n voeten landen, en dat was het dan. De motor van de dragonfly had gehaperd, dat had ik helemaal niet gemerkt maar dat was dus het probleem. Ik pakte onder veel bekijks in en was nog mooi op tijd thuis om alles weg te ruimen.