Annecy

Je staat vroeg op, rommelt wat op de camping, peddelt een stukje en zwemt een stukje en je doet een klein vluchtje en plotseling is het vijf uur. Onbegrijpelijk. Ik ben ontzettend verdrietig omdat we afscheid moeten nemen en het zal nog wel weer een paar jaar duren voor ik Conrad weer zie. Maar het was wel top, zeker nadat de regen ophield en we konden vliegen. Na een paar vluchtjes op Plaine Joux donderdag, waar we een paar uurtjes de Mont Blanc in haar volle glorie konden zien schitteren, namen we de bergroute naar Doussard waar verder alles overdreven gladjes verliep. ’s Ochtends landden de SIV-parapenters naast onze tent zodat Conrad het allemaal goed kon bekijken; hij komt speciaal voor een SIV. Navette naar de start, vluchtje met m’n Fun en een perfecte landing, nog een heerlijk ontspannen vluchtje en alweer een geweldige landing. Uurtje peddelen, nog een stukje zwemmen, potje koken en een goed gesprek, en toen we wilden gaan wandelen in het natuurreservaatje naast de camping hoorden we een geweldige band (Les ogres de Barback) aan het strand  waar we verder de rest van de avond hebben gedanst. De leden van de band speelden ieder instrument waar ik ooit van gehoord heb, geweldig. Een mix van Arabische, folk, Baskische en Franse chanson muziek, veel cabareteske oproepen tot revolutie en betere zorg voor het milieu en een perfecte temperatuur ook nog.

Ik zocht nog slachtoffers om de kampeerspullen die ik aan Ratty uitleen mee terug naar Nederland te vervoeren, en Nico die gezellig op kwam dagen heeft geen plaats. Gelukkig bleek het eerste Nederlandse stel dat ik aansprak erg vriendelijk, ze hebben ruimte en gaan pas over twee weken weg dus ze nemen m’n spullen mee, ideaal. I love it when a plan comes together. Vanmorgen hoefde ik de auto dus niet al te precies in te pakken, dus we konden alweer superrelaxed op tijd naar boven waar ik allemaal bekenden van Club d’Annecy trof – Jerome, Yves, Robert, enz.

Ik startte goed in een lekkere bel. Te lekker want halverwege wolkenbasis verloor ik m’n concentratie en zakte ik weer net zo hard terug naar starthoogte. Ik bleef nog een kwartiertje jojoën en dat was dan weer teveel voor m’n puddingarmpjes – niks getraind afgelopen jaar, een pietsie pijn in beide schouders en toch nog eigenlijk best wel een beetje last van de elleboog. Na een half uurtje landde ik onelegant op Doussard. Net genoeg tijd om alles in te pakken en op te binden, een paar babbeltjes te maken en het enige biertje van de week te drinken en toen was Conrad er al. We doken nog een laatste keer in het meer, huurden een fiets voor hem en reden als allerallerallerlaatste ding met de fiets op het dak richting Annecy. Te vroeg voor een restaurant dus we eindigden bij een ketenpizzeria. Smakeloze oranje formica tafeltjes, lelijke parkeerplaats voor de deur. Een beetje gesprek lukt dan ook niet meer en om zeven uur namen we afscheid. Hij stond me bij de afslag naar het fietspad op te wachten om nog een laatste keer te zwaaien, en flink van slag af wist ik twee uur lang te verdwalen en m’n creditcard kwijt te raken voordat ik eindelijk op weg naar huis reed, met de cd van het bandje van gisteravond veel te hard. Geen Luxemburg dus meer vanavond dus een sleepje in Maillen morgen zit er waarschijnlijk niet meer in, maar als troost heb ik een heerlijk campingkje gevonden waar het enige geluid dat van alle vogels en kikkers is.