Vliegen is de rode draad van ons leven

Ik reed wel naar Neumagen, maar was eigenlijk maar heel matig gemotiveerd en de enorme afstand (vier-en-een-half-uur) hielp niet. Uiteindelijk zakte ik in vijf minuten uit met m'n Litesport, en even later in tien minuten met m'n Fun. Toch was het een geweldig wiekend, doordat Andrea me uitnodigde om bij haar te logeren in plaats van m'n tentje op het landingsveld te kwakken. Ik heb er echt een vriendin bij. We kennen elkaar al bijna twintig jaar, en ik heb haar man dus ook gekend want zij vlogen altijd samen, maar we hadden zelden meer dan een knuffel en een paar zinnen gewisseld. Volgens Andrea is het standaard dat ik klaar sta om te starten als ze mij ergens op een start tegenkomt, en dan doe ik m'n vizier even omhoog om haar te groeten en verdwijn vervolgens voor een overlandje.

Uren en uren ingehaald - over Gunther en hoe het voor haar was toen hij verongelukte, over de club en dat er altijd wel iemand naar je toe komt rennen om je te vertellen wat je verkeerd hebt gedaan, over vijftig-plus zijn en relaties en lekker in ons vel zitten, en vooral over vliegen en nooit leven vanuit angst. Hoe ontzettend veel mensen klaar staan om te vragen 'wat als er iets gebeurt?', 'ik zou het nooit durven', 'is het niet gevaarlijk?' of nog irritanter 'het is gevaarlijk'. Mensen die vervolgens wel jaloers zijn, of ons raar vinden, die zichzelf vastketenen aan hun kinderen of hun huis of hun man maar vooral aan hun angsten. Die denken dat wij het voor niks krijgen, dat het makkelijk is, en tegelijk niet inzien dat zij dezelfde keuzes kunnen maken als ze echt zouden willen.
En we deelden topervaringen. Momenten dat je tussen de wolken vliegt. De keren dat je hardop moet lachen van geluk. De diepe verwondering als je de natuur ervaart. De blijdschap als je uitgeput landt na een lange vlucht.

Zij gaat morgen twee weken door de Alpen wandelen en ik hoop nog zoveel mogelijk kracht terug te trainen nu mijn schouder weer bijna goed is. Zo fijn om af en toe een soortgenoot te treffen.