Onderweg

Donderdag was leuk, met eerst een vluchtje met de Litesport en later nog een met de Fun. Ik merk wel dat ik nu niet alleen nerveus over het landen ben maar ook over de start. Er was nauwelijks wind en het is een grashelling, lang en stijl genoeg maar net niet zo lekker als een houten vlonder. En ik ben het gewicht van de Litesport inmiddels ontwend. En m’n stramme poten willen gewoon niet meer, zeker met m’n kniebrace valt het niet mee om goed te rennen. Zo ervoer ik opnieuw de dunne lijn tussen gezonde concentratie en weekmakende spanning. Het ging goed en m’n landing ging bijna goed, op een enorm veld natuurlijk precies op het verhoogde grindpad van schrik op m’n buik. Stress maakt mij slap, ik laat gewoon alles los in plaats van stevig uit te duwen.

Peter had geadviseerd om op de start te slapen vanwege het prachtige uitzicht en de beschikbaarheid van een wc, maar Henk wilde dolgraag van de Kronplatz vliegen. En ik wilde dan weer vroeg gaan rijden vrijdag. Dat werd allemaal wel erg ingewikkeld dus we gingen donderdagavond al uit elkaar. Het waren twee leuke vliegdagen maar tjonge wat een sof zeg: twee van de vier maatjes afwezig wegens desastreuze landingen, alle dagen onweer en de rijtijden in het Ahrdal zo absurd dat je niet even gezellig met elkaar kon gaan eten ofzo. Daar kwam bij dat ik geen fijne herinneringen heb aan het gebruik van de liften – Sand in Taufers doe je met de auto in een kwartier, dat heeft dus duidelijk mijn voorkeur. Bovendien waren de parapenters aardig,. Misschien omdat ik vertelde dat ik een introductiecursus ging doen, of omdat ze gewoon nooit delta’s zien.

Na m’n ochtendstartje met perfecte landing was ik al voor één uur onderweg  naar Trudy. Precies dezelfde route als drie jaar geleden maar zonder regen gelukkig, dat rijdt toch een stuk fijner. Mooi tegen etenstijd kwam ik aan bij de chef der chefs die al in een heerlijk potje stond te roeren. Gary kwam midden in de nacht pas thuis en suggereerde dat ik vandaag in Laveno zou vliegen, maar de weersvoorspelling is waardeloos. Dan maar op weg naar Frankrijk, vette tol betalen en zien dat ze me toelaten zonder quarantaine.

 

 

Eerste bergstart na een jaar

 

Eindelijk gedaan waarvoor ik gekomen ben: een minivluchtje met Henk. We zouden eigenlijk van Kronplatz vliegen maar de landingsopties bevielen ons niet zo terwijl Sand in Taufers vlakbij was. De start lag helemaal vol met de schermen van minstens drie scholen: een Nederlandse, een Duitse en een lokale. Scholen zijn over het algemeen wel prettig, er zijn instructeurs die de parapenters uitleggen dat ze ons even ruimte moeten geven. Vrijvliegers kunnen veel vervelender zijn, vandaag was er ook weer één die midden op het landingsterrein eens rustig de boel ging inpakken. Ongemanierd en op sommige plekken gevaarlijk.

We zakten zonder meer uit en zaten al rond één uur aan een ijsje, aarzelend of we het er nog een keer op zouden wagen. Maar er was onweer voorspeld en we waren allebei loom van de drukkende hitte, dus we lieten het hier bij. Ik heb me de rest van de middag op de handleiding van m’n tweedehands Digifly gestort. Het ding geeft zo extreem veel informatie en waanzinnig veel pagina’s met ieder waanzinnig veel velden, dat is gewoon niet te doen. Ik zal de handleiding maar eens proberen uit te printen en dan maar elke vlucht iets nieuws proberen te leren.

Hike and fly

Voordat m’n vakantie inging zat ik een beetje tegen overspannenheid aan. Hier in Zuid-Tirol elke dag bergen op-en-af lopen en lezen en verder helemaal niks doen is precies wat ik nodig had. Wat denk ik heel veel mensen nodig hebben. Volgens mij tref je overal Nederlanders aan omdat we smachten naar natuur, die we zelf nauwelijks hebben. Het is enorm groen hier en alles staat helemaal vol bloemen, zelfs de donker beboste berghellingen. En overal zoemen insecten, dwarrelen vlinders, fluiten vogeltjes. Het stikt van de mussen.

We reden naar Santa Magdalena en liepen in twee uur stijl naar boven. Peter met z’n ontstoken achillespees en parapente op z’n rug, ik met m’n phpd en gelukkig met een goeie set wandelstokken. Na z’n start bij halve rugwind kostte het mij ruim anderhalf uur om weer naar beneden te komen, doodsbang dat m’n knie weer zou opspelen maar dankzij de stokken moest ik meer op m’n schouder letten dan m’n knie. Ondertussen genoot ik met volle teugen. Van de inspanning, van de frisse lucht, van al het moois.

Eenmaal thuis werd ik boven uitgenodigd voor een lunch van gebakken aubergine en komkommer uit eigen tuin, om me daarna over te geven aan m’n roman. Voor de zekerheid heb ik zojuist nog maar een boek uit m’n auto gehaald want ik heb de roman bijna uit.