Het weer blijft ’s ochtends broeierig, ’s middags onweer en vanaf de namiddag zon. Ik wissel lezen af met wandelen. Toevallig lees ik een roman die in 1240 speelt, zo’n tweehonderd jaar nadat de gebouwen hier in Klausen/Chiusa werden opgetrokken. Het boek en het dorp zijn allebei modern maar de middeleeuwse sfeer is hier wel makkelijker op te roepen dan thuis. De streek klopt niet maar de bosgeuren en paden en muren van rivierkeien vast wel.
Zuid-Tirol staat helemaal tjokvol kerken, kruisbeelden, kapelletjes en passievoorstellingen onder een dakje. Bij die laatste valt me steeds op dat het niet over het lijden lijkt te gaan maar vooral over liefde en troost – een serie waar ik langswandelde bestond uit zeker tien, misschien meer, plaatjes waarop steeds iemand Jezus helpt z’n kruis te dragen of waarop hij juist een gelovige zegent. Mensen hier groeten elkaar ook meer met Gruss Gott dan met servus volgens mij, en ouderen gaan nog altijd zondags naar de kerk. Het past allemaal perfect bij het verhaal dat ik aan het lezen ben, over abdijen en bisschoppen en goddeloze ridders.
Laat in de ochtend reden we naar een startplek waar al zeker twintig schermen klaar lagen. Ik moet toegeven dat ik het Spaans benauwd krijg bij het idee dat ik met zo’n ding zo’n helling af zou rennen. Het werd er niet beter op toen een leerling een paar honderd meter boven de grond een paar gigantische inklappers veroorzaakte en zeker driehonderd meter verloor in een paar seconden. Volgens Peter, die nooit les heeft gehad, is het supermakkelijk maar hij heeft er geen idee van hoe goed ik dingen fout kan doen. Hij is zelf het type Bruce of Koos: je hoeft ‘m maar één keer te vertellen wat de bedoeling is en dan kan ie het gewoon. Bovendien vind ik parapenten gewoon doodeng, ik mis m’n aluminium frame en m’n snelheid nu al. Maar inderdaad, je kan altijd en overal schermvliegen en het ding is eenvoudig mee te nemen, dus het wordt toch eens tijd dat zelfs ik overstag ga.
Eerst maar ns m’n boek uitlezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten