Asomada

 

Juaki

Mario en Lydie

Johnny

Jean-Yves

Raimund

Je moet Duitstaligen niet plagen, dat vatten ze over het algemeen erg serieus op. En Manfred is nog harstikke ziek ook. Dus ik moest voor straf om m’n grapjes dat de Piuma zeker door een stagiaire is ontworpen helemaal opnieuw opbouwen en eindeloos proberen de tips erin te krijgen. Filmpje hier.

Natuurlijk is het meer een kwestie van techniek dan van kracht, maar mannen hebben geen idee hoeveel kracht je nog altijd nodig hebt als je een perfecte techniek beheerst. Ik krijg ze er niet in, en in de Litesport wel. Daarom was het wel superfijn dat Tormod me op de start hielp opbouwen en de vleugel bleef bewaken terwijl ik m’n harnas in orde maakte. Hij en Johnny hielpen me naar de start en – inderdaad volkomen pijnloos – in no time zat ik in de lucht. Asomada, ooit m’n favoriete plek op aarde omdat je er zo fantastisch kan toplanden en weer herstarten maar dat was nog met m’n Litesport toen ik nog een hotshot stoere piloot was. Nu draaide ik een paar keer langzaam omhoog maar nog voordat ik goed en wel boven de bergtop uitkwam zat ik in de wolken. Ik draaide weg maar ook daar was een wolk, en ik wist dat er nog een stuk of vijf delta’s en schermen in datzelfde kleine stukje lucht bezig waren.  Bovendien was ik een tikje nerveus voor de landing, nog altijd het terrein waar ik zes jaar geleden m’n elleboog uit de kom crashte. Vier jaar geleden heb ik er wel weer gevlogen maar niet met z’n joekel van een vleugel, ook al is het een enkeldoeker (met tips!) toch spannend of ik ‘m fatsoenlijk neer kan zetten.

Dat lukte helemaal prima en de rest van de middag genoot ik van de landingen, de zon, m’n boekje en een beetje kletsen. We brachten Jean-Yves naar z’n auto en reden meteen door naar de baai, waar de zon al onder begon te gaan. Deze keer had ik gelukkig wel m’n zwembrilletje bij me en o o o wat is dat gaaf. Tientallen, honderden verschillende soorten vissen. In scholen, in kluitjes, op hun eentje. Zo groot als m’n voet en zo klein als het laatste kootje van m’n pink. Scholen die in formatie vlak onder het oppervlak zweven en visjes die op de bodem alle kanten op schieten. Meer dan geweldig. Het water is niet heel koud en dankzij de rotsen is er weinig golfslag. We zwommen twee keer op en neer en troffen daarna de club van Alex voor een mojito en enge verhalen over bungeejumpen.