Met m’n kater en m’n verkoudheid miste ik gisteren niks toen het niet vliegbaar bleek. We scharrelden wat door Costa Teguise en na de lunch thuis reden we oohh en ahhh roepend naar Femes, het zuidelijkste puntje van het eiland. Langs extreme lavavelden en schitterende vulkaankegels die in het typische eilandlicht oranje en zwart en rood oplichtten. We waren alledrie even enthousiast en bleven de auto maar stil zetten om nog weer een foto te maken.
Cedric herinnerde zich dat de weg naar de startplek bij de antennes ‘goed’ was maar het bleek een slipperig grindpad. Christian moest een paar keer uit het rijdende huurautootje springen omdat we anders niet omhoog kwamen. Lachen gieren brullen maar na de vaststelling dat het een schitterende startplek is maar te hard waaide om er nu gebruik van te maken, besloot ik wel naar beneden te lopen. Zelfs dat was glijden af en toe dus ik was opgelucht dat de jongens me pas bij het asfalt inhaalden. Achteraf bleek dat een klein groepje wel had gevlogen, een stuk lager dan waar wij waren en vanaf een start waar onvoldoende ruimte voor meer dan een paar delta’s is.
We reden direct naar de baai bij Playa de los Charcos waar het er nogal stormachtig uitzag. Toch bleek de watertemperatuur heel aangenaam en er waren meer vissen dan ooit, die kwamen waarschijnlijk schuilen voor de wind.
’s Avonds namen Guy en Rosaline lappen vlees en broccoli mee voor bij de hutspot en nog voordat ze weg waren viel ik in slaap. Dat is even lastig omdat mijn bed in de woonkamer/keuken staat, dus ik kroop in het extra bed op Christians kamer maar dat bleek niet echt nodig. En nu ben ik lekker vroeg en bijna niet meer verkouden klaar voor Famara!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten