Ik was natuurlijk weer vergeten waarom een wedstrijd geen goed idee is. Wachten wachten wachten. Ik hoef als vrijvlieger niet op de start te wachten maar goed als ik dan vroeg start zak ik uit en moet ik de hele dag beneden wachten. Wachten tot een regenbuitje voorbij is. Wachten tot iedereen heeft ingepakt en z’n vlucht besproken. Wachten op een verdwaalde piloot die bij de bus aan komt rennen. Wachten tot we zijn omgekeerd omdat iemand vergat te downloaden. Wachten tot de douche weer heet is.
Na drie pogingen startte ik tussen de buien door en dat was inderdaad fout. In vier minuten stond ik aan de grond, bij een Spaans stel dat me een lift naar de rotonde gaf waar JeanYves me meteen oppikte. Bovenop bouwde ik meteen weer op en was ik niet eens de laatste van de berg af. Tevergeefs want ik zakte opnieuw uit, deze keer vooral doordat anderen me in de weg zaten (en ik hen waarschijnlijk). Het landen met de Piuma gaat makkelijk ook al is het A-frame zo groot dat ik er echt stevig in moet klimmen om rechtop te komen met m’n handen bij m’n oren. Ik zou sowieso liever een Falcon hebben, veel eenvoudiger om op- en af te bouwen. De Piuma handlet inderdaad geweldig maar ik vind het eigenlijk een beetje overdreven. Als ik een eenvoudig vleugeltje wil dan ook graag iets wat echt eenvoudig en lichtgewicht is. Nu heb ik de nadelen van een intermediate toestel zonder performance, in plaats van de voordelen van een enkeldoeker.
’s Avonds naar Francoise, bij Bernie en Alex en een hele hoop anderen maar ik was er eigenlijk veel te moe voor. Er wordt veel gerookt, ook binnen met misselijkmakende e-sigaretten. Pas om tien uur is er eten en dan nog vooral gerechten met vlees zodat ik me moet behelpen met een koud stuk pizza. Niet iedereen in het gezelschap is even leuk en het doel van de avond is om flink dronken te worden. En dat in een gezelschap van covidontkenners en antivaxers waarin iedereen elkaar minstens elke ochtend twee begroetingskussen geeft. Het viel niet mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten