Over maandag is niks te vertellen maar het werd wel laat. Had ik kunnen weten. Ik sluit aan bij de ophaal van een groot wedstrijdteam, dan ben je dus de hele avond aan het rondrijden sjouwen en wachten op elkaar en het is half tien voordat er tijd is om aan eten te denken. En dat op zo’n piepklein eilandje dat alle keerpunten in een straal van twintig of dertig kilometer liggen. Never mind, ik heb Cedric gevraagd of hij het goed zou vinden als Christian en ik voortaan gaan zwemmen terwijl hij nog slaapt. Ik heb de Piuma opgebouwd en m’n harnas in orde gemaakt. Ik heb met Jean-Yves kennis gemaakt, onze chauffeur wiens kanker niet meer zal genezen en die door z’n ziekte niet meer delta kan vliegen. Hij heeft er de kracht niet meer voor, dus hij vliegt nu maar ulm maar hij mist het echte vliegen vreselijk.
De wind draaide wel een graad waardoor ie rechter op de helling stond maar het bleef heel hard en de Piuma is aan de grote kant voor mij. Met vereende krachten pakten we ‘m in zo ongeveer een half uur voordat het veilig zou worden voor mij. Dat voorzag ik ook wel maar ik had het geduld niet meer om nog langer te wachten. Nadat we de hele bubs in de bus hadden en de instrumenten uitgelezen wilden de jongens naar de Chinees maar gelukkig besloot ik op het laatste moment thuis te blijven. Al werd ik natuurlijk wel wakker door hun thuiskomst midden in de nacht, waardoor ik alsnog een gebroken nacht heb gehad.
Filmpje van Boris de Kroaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten