reacties

Wel leuk, reacties op m'n blog, maar vaak zie ik niet van wie een reactie komt. Daar kan ik dan ook niet op reageren. Laat dus ajb een naam en/of emailadres achter.

Vleugels

Ik was laaiend enthousiast over het prototype waar ze me woensdag op lieten vliegen, een Airborne Sting 3 middenmaat geloof ik, dus ik heb Scott beloofd er iets over te schrijven. Beetje lastig wel want ik heb zo weinig vergelijking, ik vlieg zelden op masttoestellen. Het was in ieder geval erg licht en makkelijk, en ik had de indruk dat ie uitstekend gleed maar ook dat is moeilijk te zeggen in de soarband.
Ook de vergelijking tussen m'n laminar zero7 en de litespeedS gaat mank. Allebei heerlijke vleugels, licht, waardeloos qua glijden maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mij dan aan de vleugel. Ik ben erg gelukkig met de litespeedS maar het is niet eerlijk, de laminar was iets te groot voor me en ik heb bij de litespeedS allemaal sjieke extra's aangeschaft: smokesail, carbon leading edges. Dat scheelt allemaal zoveel dat een vergelijking met een gewone litespeedS misschien net zo uitvalt. De laminar is in ieder geval makkelijker in te pakken al heeft Moyes eindelijk de pakzak groot genoeg gemaakt. Landen kan ik met beide vleugels niet, ligt ook al niet aan het toestel. Ze zijn ongeveer even duur, ik heb veel vertrouwen in beide dealers in Nederland, en ze wegen ook ongeveer hetzelfde.
In ieder geval wil ik ook nog een enkeldoekertje hebben, de Fun was geweldig maar een Mars of een Falcon zou ook prima zijn denk ik. Iets simpels, lichts en goedkoops.

Crackneck lookout

De laatste vlucht gisteren was weer brilliant. Met een grote Fun 190 vloog ik langzamer dan de parapenters, zodat er geen windgeruis was. Ik kon de arenden horen fluiten en piepen, de branding op de achtergrond, verder niks. Blauw-turkoise zee met witte schuimkoppen, groene begroeiing op de cliffs, gele parapents. Schitterend. Een uurtje rondgedobberd en met de zee-arenden ver boven het water omhoog gedraaid, met Cameron geraced, om de pents gedraaid. Na afloop kreeg ik een hoop fotoos van de locals kado, ze vinden het allemaal helemaal te gek een buitenlandse piloot die naar Newcastle komt en nog een meisje ook. Ik had wel willen blijven maar vermoedelijk verdwijnt het tijdloze relaxte vakantiegevoel.
Nu in Singapore proberen onze ogen open te houden. Het is weer winter, morgen sjouwen met bagage en vuile was opruimen. Jammer dat het over is. Maar ik heb geweldige vooruitzichten, ik ben binnen voor de preworlds op Laragne en het ziet er naar uit dat de EK teams van 5 + 2 heeft zodat ik daar ook mee kan doen. En dan de womens worlds. Het kan een goed jaar worden.

Newcastle

De laatste week is gelukkig niet zinloos opgegaan. Het eindfeest van de Bogong Cup was te gek, de Fransosen blijken waanzinnig goeie dansers. Vooral Mario en Laurent, jongens die kunnen bewegen. Na twee uurtjes slaap met Roman naar Sydney, in de stromende regen. Vrienden van Roland stellen hun huis open voor piloten, terwijl ze zelf een paar weken in Europa zijn. Super zulke gastvrijheid. Hans en ik hebben een dag lang door Sydney gelopen, boodschappen gedaan, sights gezien, me laten martelen door een Chinese masseur. De volgende dag met m’n nieuwe carbon leading edges gevlogen op Stanwell Park, zonder instrumenten toch prima boven iedereen uit termieken. Leuk om te merken dat ik genoeg gevoel in m’n vleugel heb.

Gisteren met Katarina naar Newcastle gereden en een uurtje gesoard op een Sting 3, fantastisch. Makkelijk, mooi, gezellig. Zelden heb ik zo ontspannen gevlogen, puur genieten, geen doel geen stress geen pijn. Nadeel van het doelloos ronddobberen is wel dat het snel saai wordt, na de zoveelste stall en duik en bocht vond ik het wel mooi geweest.
Vanmiddag kunnen we misschien in het binnenland vliegen, en dan is het echt over. Morgen vroeg op de trein, afscheid nemen in de fabriek en dan naar koud nat grijs Nederland. Ik wil hier blijven, me helemaal ongans vliegen, genieten van de zon en de laid back sfeer. De komende maanden maar eens onderzoeken of ze nog politicologen nodig hebben in Newcastle.

laatste dag

Het zeikt en de wolken hangen op dakhoogte. De protestcommittee en de toppiloten maken zich eindeloos druk over de taak van gister, wat Heather ook beslist ze zit altijd fout. De piloten laten zich van hun onvriendelijkste kant kennen, waardeloos. Het was niet gevaarlijk gisteren maar wel oneerlijk. Voor mij maakt het niet uit, of ik nou als 43e of als 47e eindig dat boeit niet. Ik was blij met de vlucht, merkte goed hoe veel ik geleerd heb. Het is niet te zien aan de scores maar ik vlieg beter, m’n beslissingen zijn beter en m’n techniek gaat vooruit, en vooral mentaal gaat het uitstekend.
Gisteravond weer een geslaagde dinerparty bij de Frenchies, lekker eten en goed gezelschap. Babbelen spelen lachen drinken. Niet teveel, een kater per wedstrijd is genoeg.
Vandaag moet ik een lift naar Sydney zien te regelen, het begint een beetje nijpend te worden. Scott heeft waarschijnlijk nog wel plaats maar hij vertrekt vanavond direct na de ceremony, en ik ben dol op parties dus ik wil liever morgen pas weg. Nic gaat waarschijnlijk gewoon naar Stanwell Park maar hij zal het pas op het allerlaatste moment beslissen en ik wil niet het risico lopen dat ik hier dalijk vast zit met m’n vleugel. Ik ben blij dat Hans ook een lift zoekt, kunnen we met z’n tweeen een plan trekken. Ik hoop de vleugel droog te vliegen maar misschien lukt dat logistiek niet meer.
Scores: http://weshill.customer.netspace.net.au/bogong%202008%20totals.html

regen

Mount Mystic vandaag, met een dunne laag stratus die langzaamaan dikker werd. Ik heb de verkeerde pijnstillers geslikt waardoor ik niet helemaal fris ben maar ach, het blijkt maar weer dat ik er vooral beter van ga vliegen. Ik start vroeg, zit lang boven iedereen maar word uiteindelijk door de gaggle ingehaald. Het is eigenlijk pas de eerste keer dat ik echt met de gaggle samen omhoog draai, langzaam, moeizaam, maar we draaien allemaal perfect in de kern die over de berg zigzagt. Als we allemaal boven zijn steekt iedereen en ik ga mee, maar ik blijf enorm achter ondanks vol vg. De volgende bel mis ik volkomen, ik hoor nooit meer een piepje en ik glij onder de steeds zwarter wordende wolken door naar een groot terrein. Corinna staat er al, en Andrew even later ook. Even verderop staat Atilla. Ik sta gewoon bij twee wereldkampioenen in het veld, ha! Kort maar erg goed dagje, ook al krijgen we er geen punten voor. Nou gauw naar bed en hopen dat er morgen nog gevlogen kan worden.

genoeg gevlogen

Ik start als tweede, eindelijk eens geen uren wachten in de hitte. Vrijwel meteen na het ontkoppelen zak ik er snel weer uit, en ik ploeter boven de rij wachtende piloten om niet te landen. Een herstart kost veel meer energie dan geduld en werken. Het lukt, en als een van de laatsten neem ik de startcirkel. Ik hoor over de radio dat ik alweer enorm achterop lig maar het maakt niet uit, de pijn in m'n spieren is draaglijk na een behandeling van Heather, het uitzicht is mooi en ik wil alleen maar vliegen, hoef niet te winnen. De hele vlucht van vier uur zit ik toch wel erg veel erg laag, meestal vind ik een belletje op het moment dat ik m'n positie aan de chauffeur doorgeef. Net alsof je een paraplu meeneemt dan weet je zeker dat het niet gaat regenen.
Na 95 km is het dan toch wel over, en goal is nog 43 km verderop. Ik zit net boven een wat heuvelachtig gebied dus ik kan niet willekeurig tot 50 meter draaien en dan op final, moet toch even opletten dat ik een ruim landingsterrein haal. Ik wil wel in ieder geval 100 km hebben, en dat lukt met een uur ploeteren onder de 100 meter.
Vrijwel meteen komt er een enorm grote boer naar me toe, heel vriendelijk en behulpzaam. Maar hij laat wel weten dat hij, z'n broer en diens twee zoons al heel lang bachelors zijn, en ik voel me toch een pietsie kwetsbaar. Geen radio- of telefooncontact met m'n team en de laatste keer dat ik m'n positie doorgaf zat ik 5 km verderop. Nou ja, ik zie wel hoe het loopt. Uiteindelijk zit ik uren bij de broer op de bank, de man zegt niet veel dus ik doe m'n best om wat conversatie te maken. Ondertussen probeer ik Montse te bellen via de landline. Om een uur of acht 's avonds hoor ik ze ineens op de radio, en een uurtje later ligt m'n vleugel op de auto en zijn we op weg naar huis.
Bij de landowner raffle wint een van mijn briefjes: de familie die me bij Grenfell ongewoon hartelijk heeft ontvangen krijgt een gigantische kadomand. Mooi zo.
Scores: http://www.moyes.com.au/forbes2008/Forbes2008Overall.htm

Inmiddels hebben we al twee rustdagen in Mount Beauty achter de rug. Die hadden we nodig ook, na wat overmatig feesten. Het maakt niet uit, ik ben zeer voldaan met 22 uur vliegen en zo'n 500 km in een week.

Forbes flatlands

Moe moe moe. M’n schouders en onderarmen doen pijn, ik slaap veel te weinig, ik ben continu enorm duizelig misschien van te weinig zout ofzo. Maar no worries, het vliegen hier is fantastisch. Schitterend landschap, no stress landingsmogelijkheden overal, een erg leuke sfeer onder de zestig deelnemers (14 landen, de wereldtop is er in ieder geval bij). Topchauffeur, een Spaans meisje dat ’s ochtends onze boterhammetjes smeert, altijd aan komt rijden als ik m’n zeil net aan het opvouwen ben.
Vanaf de grond doet het landschap me denken aan een schitterend kinderboek, Lupineke, dezelfde sfeer van groot en leeg en prachtig. We zien vaak groepjes grote konijnen dat blijken dan wallabies te zijn, lizards van een halve meter lang, witte vogels met gele kammen grijze vogels met roze buikjes groene vogels. Ik word er dromerig van en knorrend tevreden.

De vleugel is geweldig, de beste die ik tot nu toe gehad heb, maar ik moet wel nog erg wennen aan het sturen. Termieken gaat makkelijk omdat ie zo licht is, maar het glijden in de rommelige lucht is een gevecht. Ik ben gewend om forse continue input te geven en een beetje op gevoel te sturen, nu moet ik korte rukken geven. Dat vergeet ik steeds en dan ben ik meer tegen de vleugel aan het vechten dan er mee aan het glijden.
Ik probeer ook de vario van Bart te gebruiken maar ik kan het geluid alleen verdragen als ik op m’n eentje hoog zit. Het ding maakt zoveel piepjes en toontjes dat het een compleet concert is, en als ik me moet concentreren heb ik toch echt m’n vertrouwde simpele piepje nodig. Het is wel ideaal dat ik het apparaat kan leren kennen op deze manier. Shedzy helpt me de route erin te zetten en de startcirkel te programmeren, perfect.

Nog een paar dagen Forbes, ik ga ergens onderaan in de scorelijst eindigen maar waarschijnlijk niet als allerlaatste. Dan naar Victoria, bergvliegen. Ik zie wel op tegen de relatief kleine landingsterreinen want het landen is nog steeds niet je dat, maar goed ik heb nog een paar landingen hier te oefenen en ik sta wel meestal netjes op m’n benen. Ik blijf bangelijk en daardoor langzaam, spreek mezelf ernstig toe op final maar elke buiklanding is een bewijs dat het nog niet echt goed gaat.

Nu m’n boterhammetje met avocado pomodore kaas en tuinkers naar binnen werken, ontbijt en lunch ineen want ik heb geen tijd meer later om te lunchen. Dan gauw naar de briefing, en opbouwen.

oud nieuws (30 december)

Jetlag was vrij snel verdwenen, verkoudheid valt mee en ik heb zelfs best geslapen. En dat alles hier in het paradijs tussen de dolfijnen, haaien roggen zeekoeien turtles pelikanen. Ze zwemmen voortdurend rond de boot en tot op het strand, schitterend alleen durf ik niet te zwemmen. Iedereen zegt dat er al lang niemand meer is aangevallen maar ik ga het toch niet uitproberen, heb geen lol als ik probeer te zwemmen zonder me druk te maken om beesten met grote tanden.

De crew is helemaal goed, Kees de schipper helemaal in z’n element, Mickey beeldschoon miniatuur he-mannetje en Sergio steretiep klunzige lollige superfotograaf. Ik doe wat ik me voorgenomen had, helemaal niks. Beetje op het dek liggen beetje zwemmen af en toe aan een schoot trekken of het roer een duwtje geven maar verder vooral niks. Genieten van de waanzinnige kleuren en de warme lucht over m’n huid.

Vanavond oud-en-nieuw, morgen om zes uur op om naar Carnarvon te racen terwijl we door een cycloon op de hielen worden gezeten. Ik bid dat ik m’n vlucht haal. Dan vliegen, heb ik ook zin in. Eindelijk weer ns de lucht in, m’n nieuwe vleugeltje leren kennen. Perfecte landingen maken.

zie ook http://www.geocities.com/khbakker/sbxmas2007.html