Forbes flatlands

Moe moe moe. M’n schouders en onderarmen doen pijn, ik slaap veel te weinig, ik ben continu enorm duizelig misschien van te weinig zout ofzo. Maar no worries, het vliegen hier is fantastisch. Schitterend landschap, no stress landingsmogelijkheden overal, een erg leuke sfeer onder de zestig deelnemers (14 landen, de wereldtop is er in ieder geval bij). Topchauffeur, een Spaans meisje dat ’s ochtends onze boterhammetjes smeert, altijd aan komt rijden als ik m’n zeil net aan het opvouwen ben.
Vanaf de grond doet het landschap me denken aan een schitterend kinderboek, Lupineke, dezelfde sfeer van groot en leeg en prachtig. We zien vaak groepjes grote konijnen dat blijken dan wallabies te zijn, lizards van een halve meter lang, witte vogels met gele kammen grijze vogels met roze buikjes groene vogels. Ik word er dromerig van en knorrend tevreden.

De vleugel is geweldig, de beste die ik tot nu toe gehad heb, maar ik moet wel nog erg wennen aan het sturen. Termieken gaat makkelijk omdat ie zo licht is, maar het glijden in de rommelige lucht is een gevecht. Ik ben gewend om forse continue input te geven en een beetje op gevoel te sturen, nu moet ik korte rukken geven. Dat vergeet ik steeds en dan ben ik meer tegen de vleugel aan het vechten dan er mee aan het glijden.
Ik probeer ook de vario van Bart te gebruiken maar ik kan het geluid alleen verdragen als ik op m’n eentje hoog zit. Het ding maakt zoveel piepjes en toontjes dat het een compleet concert is, en als ik me moet concentreren heb ik toch echt m’n vertrouwde simpele piepje nodig. Het is wel ideaal dat ik het apparaat kan leren kennen op deze manier. Shedzy helpt me de route erin te zetten en de startcirkel te programmeren, perfect.

Nog een paar dagen Forbes, ik ga ergens onderaan in de scorelijst eindigen maar waarschijnlijk niet als allerlaatste. Dan naar Victoria, bergvliegen. Ik zie wel op tegen de relatief kleine landingsterreinen want het landen is nog steeds niet je dat, maar goed ik heb nog een paar landingen hier te oefenen en ik sta wel meestal netjes op m’n benen. Ik blijf bangelijk en daardoor langzaam, spreek mezelf ernstig toe op final maar elke buiklanding is een bewijs dat het nog niet echt goed gaat.

Nu m’n boterhammetje met avocado pomodore kaas en tuinkers naar binnen werken, ontbijt en lunch ineen want ik heb geen tijd meer later om te lunchen. Dan gauw naar de briefing, en opbouwen.