Womens worlds

Met stijgende hysterie zit ik op m’n vervangauto te wachten. Vier dagen continu heen en weer bellen met de ANWB, wachten op de sleepdienst, wachten op telefoontjes, wachten op een beslissing over repareren of slopen. Ik probeer de hulpdienst uit te leggen dat ik niet beschikbaar ben voor het zetten van handtekeningen tussen half negen en ’s avonds laat, maar de Italianen die de auto moeten komen brengen werken alleen op kantoortijden. Nou ja, het had nog erger kunnen zijn, ik had niet verzekerd kunnen zijn.

Gisteren taak 1. Ik stond ingehaakt achterin de launchrij nog te bellen met de ANWB. Wij startten na de swifts en de rigids, en het belletje voor de start was inmiddels zwak en klein geworden. Ik stak er middenin, draaide meteen rustig omhoog en eigenlijk was ik behoorlijk tevreden over mezelf. Geen stress van de anderen, geduld, en technisch deed ik ook iets goed want ik steeg beter dan de meesten. Meestal ga ik dan fouten maken, nu ook. Ik zag er twee omhoog draaien aan de westkant van de start en ik stak ernaar toe. Te laag. Ik rotorde zo hard omlaag dat ik bedacht dat ik geen auto nodig had maar een rescue. Gelukkig draaide een van de Japanners hard omhoog op mijn route naar een landingsterrein, en in no time zaten we op wolkenbasis. Met z’n tweeën raceten we naar het eerste keerpunt, ik kwam mooi hoog aan, maar daarna moesten we tegen de wind in en daar ga ik altijd de mist mee in. Ik koos de routen dwars over het dal omdat er overal wolken stonden, maar dat bleek toch niet te werken dus snel daarna stond ik aan de grond. Het bejaarde echtpaar waar ik landde was het vriendelijkste landingsteam dat ik ooit heb meegemaakt. Ze droegen m’n spullen naar een mooi gemaaid gazonnetje langs de weg, ik kreeg te drinken. Katarina was er in no time, en we hadden Cameron vrij snel gevonden.

Taak 2: Goal
Mijn doel voor dit jaar is om tenminste eens per wedstrijd goal te halen, en dat is erg mislukt tijdens de EK en de pre-WK dus ik ben helemaal gelukkig dat ik er gisteren stond. Eén van de leukste dingen van goal halen is Flip op me af zien rennen om m’n vleugel te dragen. Geweldig. Het was maar een kort taakje en bijna alle meisjes hadden goal, maar toch het is een goed gevoel. Bovendien heb ik toch zeker vier keer knijp gezeten, één keer bij Gubbio was ik echt bezig te landen.

We hebben een vette auto, nou nog dakdragers. Cameron is aan het shoppen maar het zal niet meevallen om iets te fabrieken wat de auto niet beschadigt. Ondertussen probeert Katarina ’s ochtends en ’s avonds nog wat vluchtjes te proppen tussen het bergop rijden en retrieve, dus de logistiek is een puzzel. Het makkelijkst zou het zijn om gewoon weer op goal te landen ;-)