Eerste vluchtje weer

Hairy Karl, ik, Adriaan, Wayne, Selmsey, Donny's broer

Het is ideaal om bovenop een startplek te wonen, maar ook een beetje gek als je toevallig uit het raam kijkt en iemand in de storm ziet worstelen met z’n vleugeltje, omdat je dan het gevoel hebt dat je naar buiten moet rennen om kabelhulp te geven. Of dat je besloten hebt dat het te hard waait gecombineerd met te weinig slaap, maar je ziet voortdurend mensen boven Merewether hangen waardoor je toch enorm begint te twijfelen of je niet eventjes de lucht in moet. Gelukkig redde Karl me van de aarzelingen. Tegen de tijd dat hij me aanbood om even op z’n Fun 190 te vliegen, was de wind wat afgezwakt. Conrad begon de Sonic op te bouwen en nadat Nicola op een verder leeg Dixon park eindeloos had geprobeerd vanuit het noorden te landen, was ik er klaar voor. Wel nog met Conrads aanmoediging, grappig hoe ik nog altijd een soort kleuterjuf nodig heb bij een duinstart. Hij houdt m’n neuskabel vast, zegt me wat ik moet doen, en z’n aanwezigheid biedt gewoon vertrouwen. Wat ook helpt is dat je op Dicko’s aan de basebar een beetje rond kan lopen en rustig kan beginnen te starten, het is geen randje waar je vanaf gezogen wordt zoals de Nederlandse duinen. Ik vloog lekker een kwartiertje ofzo, beetje fris met blote schouders en benen en veel werk, omdat de wind flink cross was moest je voortdurend omdraaien om in het hele kleine stukje liftband te blijven. Toen Selmsey er bij kwam besloot ik te landen, keurig op het strand voor de trap. Na een hoop geklets, met Camo die vanaf Merewether was komen landen, en Simon en Adriaan en Harry en Splint, en nog een vluchtje, verhuisden we met de hele bubs naar Conrads balkon voor een mushroomburger en bier. Als ik niet zo enthousiast begroet werd door iedereen zou ik echt vergeten dat ik negen maanden weg ben geweest.