Vandaag lag het niet aan mij maar aan de lucht. Doordat ik
gisteren als laatste was geëindigd, stond ik vandaag als bijna laatste in de
startrij. De piloten die uitzakten kregen potdomme nog voorrang ook, dus ik
ging pas een kwartier na de eerste startgate de lucht in. Toen was de weinige
termiek al helemaal verwaaid, er zat gigantische sink en ik driftte voortdurend
aan de downwindkant de bel uit. Bovendien was er vrijwel niemand meer in de
lucht, en degenen die er waren zijn nou niet bepaald de beste termiekmarkers. Twee
wedgies lieten me mooi zien waar ik het zoeken moest, en dat leverde nog zo’n
driehonderd meter op, maar toen ik dat kwijt was, was het ook echt over. Ik
zakte snel uit, gelukkig niet al te ver achter de startplek zodat ik meteen op
de dolly kon klimmen die Bondi me kwam brengen, en direct weer de lucht in. Dat
hielp niks, Blano sleurde me van hot naar her in een speurtocht naar lift, en
zwaaide me met een honderd meter bonus boven de asfaltbaan af. Ik kon het niet
te pakken krijgen en landde met m’n lijf alle kanten op zwiepend in de
turbulentie van de hangars. Genoeg spanning en sensatie voor vandaag, als de
sleep het meest ontspannende deel van de vlucht is, wordt het tijd om in te
pakken. Grace bracht me naar huis, waar ik de rest van de middag op de live tracking site volg hoe het de anderen vergaat. Ebbs en Cameron down, Vic op goal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten