Met stijgende hysterie neem ik de voorbereidingen
ter hand: ticket boeken, visum aanvragen, harnas wassen, chute vouwen,
kadootjes kopen, inpakken. Ondertussen probeer ik uit te vissen hoe ik
m’n vleugel naar Nederland kan laten vervoeren
in januari. Ik ben bizar zenuwachtig voor een cortisoneprik die ik moet
halen om m’n armen te kunnen gebruiken. En ik studeer me het schompes
zodat ik zaterdag online vhf-examen kan doen. Ik heb geen belangstelling
voor callsigns, het verschil tussen ‘affirm’
en ‘roger’, de hoogte in feet waarop een toestel tussen de 50 en de 150
kts aan z’n landingscircuit moet beginnen. CASA verleent geen
ontheffing dit jaar, dus we moeten onze radiolicentie kunnen laten zien,
terwijl we in het echt heus geen vhf-radio’s gaan
gebruiken. Ik zou niet bij de knoppen kunnen om tussen frequenties te
switchen, en bovendien is onze andere radio van levensbelang, om aan het
team te laten weten waar je uithangt. M’n harnas is te strak om twee
radio’s mee te nemen, ik ben er ook niet rijk
genoeg voor, en de taken gaan toch door vrij luchtruim. Dagelijkse
ergernis dus, als ik weer braaf m’n NATO-alfabet opzeg of de lign of
sight bij verschillende hoogtes (in feet!) herhaal.
Wel grappig om op m’n ouwe dag, twintig jaar na de
laatste keer dat ik iets uit m’n hoofd heb geleerd, nog ontdek wat de
beste manier is om te stampen. Op de sportschool, zwetend en hijgend
tussen de krachtoefeningen door. Ik merk nauwelijks
dat ik er tijd aan besteed, en misschien is m’n kop ook wel beter
doorbloed.
Hotel alpha delta echo victor lima india echo golf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten