Fout op fout

Bijna niet geslapen vannacht, dus ik wilde sowieso niet vliegen vandaag. Bovendien heb ik de rust niet om m’n vleugel op te bouwen als we naar een nieuwe start gaan, Ravascletto dit keer. De logistiek verliep aanzienlijk beter dan gisteren en de nummers waren ook wat beter in de grond geprikt, en het uitzicht was schitterend, dus het leek eindelijk een goeie dag te worden. Totdat een uur geleden de appjes begonnen over ongelukken op het goalveld door turbulentie – alweer een serieuze fout van de wedstrijdleiding.

Zweten en kletsen

 Gemona

 

Ik ben een slechte getuige omdat ik altijd snel vergeet hoe dingen exact gegaan  zijn, de volgorde, maar ik herinner me wel precies wat van belang is, hoe het echt ging. Christian kwam als eerste binnen met zijn gebruikelijke perfecte elegante landing. Een halve minuut later Manfred, toen Balasz en Arne. Ik voelde me gigantisch trots op Arne hoewel ik het altijd bizar vind als bij sportwinsten mensen zeggen dat ‘wij’ hebben gewonnen. Hij heeft het echt helemaal zonder ‘ons’ gedaan. Ondertussen was een klein helilkoptertje aan het rondvliegen, volstrekt idioot rond een hanggliding wedstrijd en al helemaal rond een goalveld terwijl de eerste deelnemers al binnenkomen. Op enig moment zag ik ‘m laag bij de grond (‘taxiën’ zei hij later, alsof er daar geen rotorbladen bij draaiden) richting een parkeerplek bewegen.

Ik weet niet meer of er tussen Arne en Peter nog anderen binnenkwamen, maar Peter Benes deed zijn final op dezelfde lijn als Christian zodat hij precies voor de tent zou flaren. Hij kwam gewoon goed binnen, knalt ineens opzij en crasht zo hard dat hij makkelijk botten gebroken had kunnen hebben. Nu was het alleen een upright van tegen de tweehonderd euro. Het kwam overduidelijk door de turbulentie van de helikopter; dat soort turbulentie kan minutenlang voelbaar blijven.

Het stomme was dat Peter, nadat hij de man duidelijk wel in elkaar kon timmeren, koppig volhield dat het z’n eigen fout was en dat hij een andere lijn had moeten kiezen toen hij zag dat de helikopter dicht langs het publiek vloog. Zo wordt het wel erg lastig om de helikopterpiloot te overtuigen dat hij de schade moet vergoeden.

De organisatie is ondertussen extreem slecht. Er zijn vier startplaatsen die niet zijn ingericht en waar geen kaarten van zijn gemaakt met de opbouwnummers, hq is op de verkeerde plek, er is overal verboden luchtruim waar de taken dwars doorheen gaan, er wordt niet met vrijwilligers gecommuniceerd en alles ligt kilometers uit elkaar. Als piloten een waarschuwing moeten krijgen voor het stiekem in de startrij schuiven of vooraan opbouwen en iedereen blokkeren, haalt Suan gewoon z’n schouders op. Wij zijn hier dus eigenlijk voor de kat z’n kut bezig als de foute piloten kunnen doen waar ze zin in hebben, terwijl de schatjes braaf wachten tot ik hun naam roep en dan snel in hun harnas stappen.

Trudy dreigt ermee te stoppen en ik begrijp het helemaal. Zij is nog meer dag en nacht (letterlijk, appjes over de startvolgorde komen na twaalf uur binnen) bezig om de lijsten te maken en de fouten van de wedstrijdleiding te herstellen. Jamie en ik hebben het makkelijker maar ook wij hebben nauwelijks tijd voor iets leuks.

Op naar Gemona vandaag, dichterbij Tolmezzo maar ondoenlijk om er met 120 vleugels en 160 personen te komen. We parkeerden beneden om het laatste stukje te lopen, totdat ik ontdekte dat het om bijna twee kilometer ging terwijl mijn shin splint nog steeds pijnlijk is. Ik draaide om, om de auto alsnog te gaan halen, en kwam bijna jankend beneden. Scheurde voorbij de parkeerwacht die niemand doorliet omdat er auto’s naar beneden zouden komen, kwam ergens bij een onmogelijk stuk voor mijn veel te lage Volkswagen, plempte de auto ergens in de schaduw middenop de berg, en gebruikte m’n krukken. Verderop kreeg ik gelukkig een lift want het huilen stond me echt nader dan het lachen, maar het maakte allemaal weinig uit. We waren sowieso te laat om de nummers nog goed in te steken, en veel te vroeg om aan de slag te gaan want het duurde uren voordat alle vleugels er waren en opgezet op veel te krappe plekken. Toen het window éénmaal open was gedroegen de piloten zich voorbeeldig, morgen wil ik ze proberen te bedanken bij de briefing. Het was bloedheet, er was totaal geen plek om te keren en opnieuw klopten de lijsten niet helemaal. Ik moest zeker vijf mensen ergens tussen proppen, nadat ik anderen al had verteld dat ze na Wayne, na Serge, na Joakim waren. Bovenop al die hitte kwamen er berichten over onweer op de taak en juist de minder goeie piloten, de achtersten, moesten beslissen of ze zouden starten. Voordat de allerlaatste van de berg af was werd de taak gecancelled en ik liftte met mijn knappe ambulancepleeg terug naar de auto. Eindelijk een beetje vroege avond met echt eten en boodschappen voor een normaal ontbijt.

Slecht humeur

We hebben het niet naar onze zin en daar komt nog slecht slapen en koppijn bij. Doordat hq in Tolmezzo is zitten we eigenlijk de hele dag in de auto, en dan word je door de navigatie ook nog letterlijk het bos in gestuurd. Er is nergens tijd voor, niet eens voor boodschappen of kleren wassen. De wekker gaat om half zeven af, gauw ontbijten en dan in de auto springen om op tijd bij de briefing te zijn. Dan twee uur zoeken en u-bochtjes draaien naar Meduno, gefrustreerd omdat we bij de Spring Meet gewoon het hoofdkwartier in Travesio, naast het landingsterrein hadden en alles dichtbij. Op de start is er eerst stress doordat de wedstrijdleiding systematisch alle organisatie op de start verknoeit, dan komt Mitch die gewoon steward is dus zich nergens mee mag bemoeien overal tussendoor om mensen het tegenovergestelde te vertellen van wat ik ze net heb gezegd, en Suan doet er nog een schepje bovenop. De lijsten klopten voor geen meter en dat maakte mijn taak onmogelijk en de echte slachtoffers zijn de bescheiden piloten, de aardige rustige die wachten tot ik hun naam roep maar die roep ik nooit omdat ze niet op m’n lijst staan. De arme donders wachten en wachten en dan ineens staan ze achteraan en moeten ze opschieten om nog op tijd de lucht in te gaan.

Nou ja, gelukkig had ik bij aankomst meteen de Fun opgebouwd en zodra de meeste wedstrijdpiloten weg waren startte ik, draaide vrij moeiteloos naar wolkenbasis en begon aan m’n circuit voor een absoluut perfecte landing, twee meter van de stip, terwijl Mitch en Jamie net tijd genoeg hadden om te parkeren en het allemaal goed te zien. Dat was wel weer erg fijn. Vervolgens weer een ellendige puzzeltocht door het doolhof van Friuli Venezia Julia naar Bordona landing, waar nog niemand is alleen wat onbekend publiek en de vrijwilligers. En een zwembadje met heerlijk koud water, maar nu na tien minuten ben ik alweer droog en begin ik opnieuw te koken.